de laatste zeven jaar ben ik vier keer naar Cyprus afgereisd en dat had natuurlijk te maken met het feit dat je er heerlijk zwoele zomeravonden beleeft, dat het zeewater de temperatuur heeft van een lauw bad, dat je er verborgen, verlaten strandjes vindt tussen de rotsen, dat het er vol staat met mediterraanse olijfbomen en dat je er de prachtigste sterrenhemel ooit kunt aanschouwen.
Maar mogelijks heeft het ook te maken met het feit dat ik getrouwd ben met een half-Cyprioot wiens familie daar woont en het min of meer een morele verplichting is naar daar af te zakken.
Niet dat ik klaag. Cyprus is een heerlijke plek om te vertoeven. En er is eten. Veel eten. Heerlijk eten bestaande uit mediterraanse ingrediënten, van een vertederende eenvoud maar met een overweldigende smaak.
Stel, ik heb je helemaal overtuigd en morgen boek je je ticket naar Cyprus. Dan ben je natuurlijk als liefhebber van al wat lekker is, geïnteresseerd in wat de Cypriotische keuken je te bieden heeft. Daar kan ik in één woord op antwoorden: Mezé.
Mezé vind je hier ook wel natuurlijk. Maar waar onze Griekse restaurants het begrip definiëren als een wat groot uitgevallen wachtbordje, bestaande uit tarama, tzaziki, olijven, feta en komkommers voor de vulling, is mezé in Cyprus een volwaardige maaltijd. Het is meer dan dat. Mezé moet je zien als een hemelse parade van allerlei kleine gerechtjes die non-stop aangevoerd worden en die je laten kennis maken met al wat goed is op de wereld.
Er zijn twee soorten mezé: die met vis en die met vlees. Vrij vertaald als Fish Mezé en Meat Mezé. Wat te verwachten wanneer je één van deze zaken bestelt?
Wel, als eerste gang krijg je (als je goed zit) van dat plat, warm, heerlijk knapperig brood dat smelt in je mond en dat je gebruikt om frisse tzaziki, pittige tahini, kruidige auberginedip of romige tarama mee op te scheppen. (wat de tarama betreft; vergeet het kauwgomroze bocht dat je koopt in onze winkels. Echte tarama is meer beige van kleur en oneindig veel lekkerder). Daarnaast krijg je meestal nog haloumi (een Cypriotische, zoute kaas die heerlijk is wanneer men ze kort gegrild heeft)
Next: de 'voorgerechtjes'. Bij een vismeze bestaan die bijvoorbeeld uit okotpus (inktvis zonder deegjasje), calamares (inktvis met een deegjasje), mossels en van die kleine vis die ze frituren en die je met kop en al in je mond moet schuiven. De vleesmeze heeft ondermeer souvla (mini-brochetjes), keftedes (gehaktballetjes) en lountza (een soort gedroogde ham) in de aanbieding.
Vervolgens zet je je schrap (én je bovenste knop open) want daar komt het 'hoofdgerecht'. In de vismeze wordt dat idealiter gevormd door dagverse, gegrilde vis, besprenkeld met wat citroen. Bij de vleesmeze kun je bijvoorbeeld stifado (rundsstoofpot met paprika en tomaat) verwachten.
Intussen wordt dat knapperige, heerlijke, warme, smeltende brood in truckloads aangevoerd en kun jij blijven dippen, happen en proeven uit alle kommetjes en schaaltjes die op de tafel staan.
Heerlijk. Hemels. Een maal zoals de Griekse Goden het voor ogen hadden toen ze de wereld schiepen.
Maar. En er is een maar. Cyrpus is een hotspot voor Britten en we weten allemaal: waar Britten zijn, is er ondermaats voedsel. Zo ook op Aphrodites' eiland. Een voorbeeld uit het leven gegrepen: afgelopen zomer aten we in de haven van Paphos de ene avond een dagverse vismeze om duimen en vingers bij af te likken. De dag erna streken we neer op het terras van de buurman en kregen we dingen voorgeschoteld waar elke foodie in tranen bij zou uitbarsten. Nimmer heb ik mijn teerbeminde zo ontgoocheld gezien op The Island of Love. Ondermaats voedsel! En dat in het land van zijn voorvaderen. Jammergenoeg dien ik verstek te geven wanneer het aankomt op namen noemen maar wat ik wel nog weet is dat de ondermaatse tent een grote pelikaan of flamingo voor de deur had staan dus tien tegen één dat we hier spreken over 'Flamingo's' of 'The Pelican'. Ja hoor, alle punten voor originaliteit.
Om boven beschreven teleurstellingen tot een minimum te herleiden, enkele goede tips: Flaneer eerst wat rond en kijk waar de Grieken zich neervlijen om te eten. Waar Grieken en Cyprioten zitten, krijg je meestal waar voor je geld. Verder besef ik terdege dat het erg verleidelijk is om plaats te nemen aan de haven, waar je in slippers gestoken tenen net het water niet raken maar als je écht lekker wil eten, zoek het dan toch eens wat meer landinwaarts.
Zo heb ik de beste vleesmeze ter wereld (jaja, ter wéreld!!) gegeten in een onooglijk klein restaurantje waar in geen velden of wegen een toerist te bespeuren viel. Wat we wel aantroffen was een terras met plastieken tafels en dito stoelen, sfeervol tl-licht en een slecht afgestemde radio die enkel geruis en Grieks gebrabbel voortbracht. Toch wisten we dat we goed zaten wanneer we de gestage stroom aan locals hun 'soevla to go' zagen bestellen aan het open raam. En of het goed was. Wanneer mijn vroegtijdige Alzheimer opklaart en ik me in een helder moment de naam van deze hotspot kan herinneren, zal ik zeker niet nalaten deze te posten.
Voorlopig onthouden we: Meze= wat we eten in Cyprus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten