29 september 2014

Over snelle technologie en traag koken

Toen ik in het tweede middelbaar zat, kreeg ik voor het eerst computerles. Computers wogen toen nog iets meer dan de 0.5 gram die ze nu wegen en ze waren ook een klein beetje dikker. Laat ons zeggen dat je ze niet in 1, 2, 3 in je handtas stak. Het was in datzelfde computer- leslokaal dat ik tot het besef kwam dat ik naar alle waarschijnlijkheid geen vrouwelijke Bill Gates zou worden.
Dat besef kwam er mede door mijn leraar technologie die mij vriendelijk wees op mijn technologisch beperkingen. Iedere les opnieuw.

Ik meen me te herinneren dat de leraar in kwestie Mr. Huys heette. En Mr. Huys was een sadist. Of een vrouwenhater. Beide kan ook. Hij sprak mij bij voorkeur aan met 'Dolle Mina', verwijzend naar een feministische groep die begin jaren '70 actie voerde voor de gelijkheid tussen mannen en vrouwen. Niet bepaald een belediging, achteraf gezien, maar Mr. Huys deed het toen wel zo klinken.

Elke keer dat ik een fout in de les maakte, wat ongeveer om de tien minuten gebeurde, riep mijnheer voor de hele klas dat 'de dolle mina hier vooraan weer niet mee was en of iemand zo vriendelijk wilde zijn mij eens te helpen'. Nu was ik in de veronderstelling dat zoiets tot het takenpakket van de leraar behoorde maar  het zal wellicht mijn vrouwelijke muizenbrein geweest zijn dat mij misleidde. Wat de computerles in de late jaren '90 precies inhield, ben ik vergeten - uit angst of omdat het de gortdroogste materie ever was- wie zal het zeggen.

Het had in elk geval niets te maken met wegwijs raken uit het doolhof genaamd 'Sociale Media'. Eén: omdat het Mijnheer Huys zijn missie was om iedereen binnen de vijf minuten in slaap te laten vallen en spannende onderwerpen zoals bovengenoemde dus niet aan de orde waren. Twee: omdat Facebook en co toen eigenlijk ook nog niet bestonden.

Maar goed. Mochten ze toch bestaan hebben, dan had Mr. Huys er misschien wel goed aangedaan ons daarin een beetje wegwijs te maken want het zou me 15 jaar later (*aaauuw*) waarschijnlijk een zoveelste technologische vernedering bespaard hebben.

Volg even volgende conversatie die enkele weken geleden plaats vond tussen mijn -12 jaar jongere- broer en ik. We waren gezellig op Facebook een beetje aan het keuvelen (broer vertoefde toen in het buitenland om zijn mooie smoeltje te promoten en we waren gezellig een beetje aan het chatten op facebook) toen hij opeens zei:

Broer: Face time me es
Ik: Robbert!!! Ik ben wel je zus hé! Zo'n dingen zeg je niet....
Broer: Is hetzelfde als skype. Skype me
Ik: Ok! (van skype had ik al eens gehoord. Voor de dino's onder ons: dat is bellen via de computer)
Broer: Das met de macbook of ipad of iphone dat je dat moet doen
Ik: Ok!! Ik ga nu proberen!! Mocht je me opeens niet meer horen, dan wil het zeggen dat ik per ongeluk de computer heb doen ontploffen (*)

(*) Noot: merk op dat ik steevast verwijs naar 'de computer' terwijl de jongere generatie het specifieker heeft over MacBooks/ ipads/ .... Mijn vader verkiest dan weer 'het scherm' als noemer voor alles wat met een toetsenbord komt.

Broer: (na vijf minuten): Steph? Lukt het??
Ik: Ja, maar ik heb alleen Tentmans' login en ik ken zijn wachtwoord niet
Broer: (zag de bui al hangen dus zei): Oei
Ik: ja, dus nu moet ik een nieuwe account aanmaken. En moet daarvoor blijkbaar eerst 200 stappen doorlopen. De fuckers. Ze zijn me er hier weer zwaar aan het opleggen (technologie triggert paranoia bij mij)
Broer: Maneee! Maak gewoon een account, that's it

* weer twintig minuten later*

Ik: ok, ik heb er één. Nu proberen inloggen

* tien minuten later*

Ik: Hij wil niet! Luiaard!!
Broer: Euhm Steph, heb je internet? (Het begon bij mijn broer te dagen dat hij het communicatieniveau enkele levels terug mocht schroeven)
Ik: jaaaa!!!
Broer: Ok dus; je gaat naar skype, je logt in, ik heb je een verzoek gestuurd en daarop klik je. Met de muis... Accepteer mij. That's it.

Intussen had ik het al lang opgegeven en was ik van onderwerp geswitcht naar eten en welke restaurants we kunnen doen als ik hem in Londen ga bezoeken (*Ottolenghi!!*).

Waarop Broer me weer tot orde riep en zei:

Broer: Steph, focus! Lees wat ik geschreven heb.
En hij herhaalt: als je internet hebt (waar hij blijkbaar nog steeds niet zeker van was), log je in, dan bekijk je je vriendschapsverzoeken, je accepteert mij en ik bel je .

Nu was het zo dat zijn schrijfsels met wat vertraging op 'mijn scherm' toe verschenen dus kon ik dat allemaal niet zien en bleef ik maar doorratelen over eten en wat voor lekkers ik weer zou maken. Dat deed ik op een onbewust niveau om mijn zelfvertrouwen weer op te krikken.
Want zie je, wanneer iemand wiens pampers je nog ververst hebt opeens tegen je praat alsof je vroeg-dement bent, dat doet dat iets met jou. Dus switchte ik naar dingen die ik wél beheers en hij minder. Gewoon om de verhoudingen weer op punt te zetten.

Dus zei ik dingen als:

Ik: Ok, je bent er blijkbaar niet meer. Ik ga soep maken. Mmmm, met wortels of zo. Maar dat lees je toch niet want je bent er niet. Ik praat gewoon in een leeg universum. Halloo???? (looo looo looo ooo) Dat was de echo dat ik daar achter deed.... Robbert bert bert rt (zo heet mijn konijn).

Broer : (die er opeens toch weer was): Steph, ik probeer te skypen, wil je efkes niet over soep praten?

En toen probeerde hij het nog eens. Wat bewonderenswaardig is eigenlijk aangezien hij normaal gezien een beetje last heeft van ADD maar nu zo geduldig op me bleef inpraten.
Helaas, het mocht niet baten, ik gaf het op, zei dat ik het tech-gen miste en maar dat ik dat niet zo erg vind, om een beetje debielig te zijn op computervlak. Want dat ik andere dingen wel goed kan. Zoals soep maken.

En toen namen we afscheid.

Vermoedelijk heb ik een trauma opgelopen daar in de klas bij Mr. Huys waardoor ik nu zo'n aversie vertoon ten aanzien van alles wat met computers en nieuwe technologieën te maken heeft. Of ik vind het allemaal gewoon te saai voor woorden en mijn brein sluit zich automatisch af. Dat kan ook.

Deze blog aanmaken was trouwens ook al zo'n ramp. Daarom dat hij er zo lelijk uit ziet. Maar dat is niet erg. Het is tenslotte de inhoud die telt. Daarbij, binnenkort dump ik deze blogspot en ruil ik hem in voor een échte, spiksplinternieuwe website. Ontworpen door een professional (niet ik dus). Maar meer daarover later.

Gaan we het dan nu over eten hebben? Want dat kan ik namelijk goed. Old school eten maken. Zoals mensen al eeuwen doen. Dingen in een pot gooien, een beetje lanterfanten en op een bord kwakken. Stephie's got talent.

Geheel in de lijn van het vorige - en mijn hersencellen- , presenteer ik jullie graag een 'slowcooker' gerecht. Al eens gehoord van een slowcooker? Dat is het omgekeerde van een snelkoker en wordt vaak verkocht onder de naam 'crockpot'.



Ik ben een beetje verslaafd aan mijn crockpot de laatste tijd. Het ding past dan ook geheel in mijn kook-filosofie: 'een minimum aan inspanning, een maximum aan smaak'. Je gooit alle ingrediënten in de crockpot, zet het op 'aan' (2 knopjes om uit te kiezen, eenvoudig, duidelijk, perfect door voor tech -retards zoals ikzelf), wacht een uur of zes, zeven of een hele nacht (afhankelijk van het type vlees dat je erin gooit) et voilà! Je hebt een heerlijk iets gemaakt. Immers, doordat de slowcooker 'slow' gaat, krijgen al je ingrediënten ruim de tijd om hun smaken aan elkaar af te geven waardoor alles veel lekkerder wordt. Om nog maar te zwijgen van hoe je huis geurt na een paar uur!

Overtuigd? Nee?
Ok, hij kost maar 50 euro of zo.
Nu wel hé! 

Laat ons eens gaan voor een slowcooker 'classic'. Een broodje 'pulled pork'. Vrij vertaald, 'broodje uit elkaar gehaald zwijn'. 
Watertanden!


Ziet er toch niet slecht uit hé? Wacht tot je het proeft! 
Ingrediënten:

voor de 'pulled pork'

- 1 ontbeende varkensschouder
- 2 rode uien
- 2 eetlepels bruine suiker
- 1 eetlepel paprikapoeder
- 1 eetlepel zout
- 1 theelepel zwarte peper
- 2 eetlepels barbequesaus
- 2 eetlepels honing- appelazijn (of witte wijn azijn, of ciderazijn)
- 1/2 theelepel komijn
- 1 eetlepel mosterd

voor de salade:

- 1/2 witte kool
- 1/2 rode kool
- 2 eetlepels mayonaise
- 2 eetlepels Griekse yoghurt
- 2 eetlepels graanmosterd
- 1 appel
- 2 eetlepels appelazijn


Ik kan er niets aan doen. Iedere keer dat ik een rode kool
open snij, ontsnapt aan mij een bewonderend kreetje.
Prachtig toch? 


Werkwijze:

Voor de 'pulled pork':

-Snij de ajuin in stukken en gooi hem in de crockpot
- Meng de bruine suiker met het paprikapoeder, het zout, de peper en de komijn. Wrijf hiermee de varkensschouder in.
- Leg het vlees op de ajuin in de crockpot
- Meng de barbequesaus, de mosterd en de azijn. Giet dit over her vlees.
- Zet de crockpot op de laagste stand en laat gedurende een nacht garen (ongeveer acht à negen uur)

Voor de salades:

- Versnipper de witte kool en meng daaronder de graanmosterd, de mayonaise en de Griekse yoghurt. Kruid af naar smaak met peper en zout
- Snij de rode kool in fijne reepjes en stoof in een ruime klont boter samen met de azijn en een in stukken gesneden appel tot beetgaar.

Snij een ovenkoek open. Rooster beide kanten kort in de oven. Beleg met een schepje varkensvlees en top met beide koolsalades. Smakelijk!
(want smaken zal het. Geloof me).