29 juni 2012

Pindakaaskoekjes

Laatst waren we op weekend in Amsterdam en daar moést ik natuurlijk de Albert Heijn binnen. Ik heb iets met supermarkten in het buitenland. In mijn fantasie herbergen ze de meest wonderlijke ingrediënten en zal ik ontdekkingen doen die me in staat stellen de meest sublieme gerechten op tafel te toveren. Natuurlijk is de Albert Heijn gewoon de Dehlaize van bij ons maar met een vastberadenheid die men vaak bij pitbulls en zelden bij mensen aantreft, besloot ik toch 'een typisch product' mee te nemen. Juist, pindakaas.
Ik kende het product natuurlijk wel en ik was al eerder in Amerika geweest (aka Mekka Der Pindakaas) maar het sprak me eigenlijk nooit erg aan tot nu toe. En op een dag heb je zin in iets zoets en heb je niets in huis en steek je de lepel eens in de pot speculoospasta (mmm). En in de pot nutella (mmmm) en dan maar eens, waarom niet, in de pot pindakaas. Een revelatie!! Misschien kon ik tot nu toe het subtiele smaakpalet van zout, romig en nootachtig niet waarderen. Misschien zijn mijn smaakpapillen eindelijk volwassen geworden maar bij deze: Pindakaas: mmmmm.

Net zoals met iedere nieuwe liefde ben je in het begin wat voorzichtig. Je tast af. Wat zijn de mogelijkheden? Hoe ver kan ik gaan? Zal deze passie uitgroeien tot een levenslange band vol vertrouwen en liefde of zal het liefdesvuur even snel weer uitdoven als het opgeflakkerd is? De lepel vormde het verkennigsinstrument bij uitstek. Noten, zout en boter in al zijn eenvoud, puur en onversneden. Na enkele dagen werd schoorvoetend de voor de hand liggende smaak van banaan toegevoegd. Onze prille liefde bereikte een eerste piek. Toen volgde een combinatie met (chocolade)roomijs. Ik voelde me wild en onbezonnen op dat moment. En gisteren zetten we de volgende stap in onze relatie: een écht recept. Een orgie van verschillende smaken en structuren, allen samengebracht in 1 licht, bros, krokant koekje met een 'chewy' beet in het midden (of toch zeker als je ze iets minder lang bakt als ik).

I (hartje) Pindakaas.


voor ongeveer 12 koekjes:

- 100 gram zelfrijzende bloem
- 25 gram gemalen amandelpoeder
- 1 grote reep witte chocolade, gehakt (côte d'or--> mmmm)
- 2 el pindakaas
- 75 gram 'zoetstof' (ik nam een combinatie van lichtbruine suiker en ahornsiroop)
- een scheut (homemade) vanille-extract
- 75 gram roomboter in klontjes (ik nam licht gezouten boter)
- een snuifje fleur de sel indien gewenst (ik nam het risico niet gezien het zoute van de pindakaas en de boter maar achteraf gezien kon het misschien wel)

Verwarm de oven voor op 180 graden. Ik gebruik voor koekjes die stand waarbij de warmte van boven en onder komt, dus niet de heteluchtstand.

Meng alle ingrediënten (behalve de chocolade) tot een homogeen deeg. Voeg dan de chocoladebrokjes toe. Op die manier vermijd je dat de chocolade, samen met de boter, al smelt tijdens het kneden.
Rol er een 'worst' van en wikkel in plastiekfolie. Bewaar zeker een uur (liefst 2) in de koelkast. Snij dikke schijven van het koekjesdeeg (zeker 2.5 cm) en bak de koekjes af gedurende 15 minuten. Ik liet ze er iets langer in zitten maar zoals eerder vermeld: het 'chewy' gedeeltje dat zo populair is bij een koekje, beperkte zich tot het uiterste midden in mijn geval. Ik denk dat je met 15 minuten goed zit.

28 juni 2012

Amandelkoekjes

Het gebeurt wel eens dat ik dagdroom. Zelden natuurlijk. Meestal ben ik hypergeconcentreerd, één en al focus op de serieuze aspecten van het leven zoals werk, huishouden en de politieke en economische crisis. Maar heel af en toe dus houd ik me in mijn hoofd onledig bezig met laat ons zeggen, hm, een nieuwe variant op mijn favoriete koekjesrecept. Dan bedenk ik dat ik frangipane eigenlijk wel lekker vind en dat zo'n amandelbroyage te maken is met twee vingers in de neus (figuurlijk natuurlijk. Ik ben een superhygiënische kok) en dan vraag ik me af hoe dat zich zou vertalen in een koekje. En dan probeer ik dat uit. Terwijl ik van BBC1 naar Villa Politica. Dat spreekt voor zich.


- 150 gram amandelpoeder
- 50 gram bloem
- 1 tl bakpoeder
- een snuif bicarbonaat
- een snuif fleur de sel
- 75 gram (licht gezouten) roomboter
- 75 gram 'zoetstof' (ik combineerde 1/3 poedersuiker, 1/3 honing en 1/3 maple syrup)
- een geut vanille extract (met rum)
- een handvol amandelschilfers die je even 'crusht' in je hand

Meng alle ingrediënten tot een homogeen mengsel. Het deeg is van zich zelf nogal plakkerig. Dat is de bedoeling. Maar als je er echt geen weg mee kunt, voeg dan nog wat bloem of amandelpoeder toe.
Rol in een bal, wikkel in plastiekfolie en laat een uur of twee rusten in de koelkast.
Rol vervolgens kleinere balletjes van 'het moederdeeg' en druk deze wat plat wanneer je ze op de bakplaat schikt. Bestrooi de koekjes met amandelschilfers en bak af gedurende 15 minuten in een voorverwarmde oven op 180°.

Preikoekjes (Ottolenghi)

Na een meer dan een week niets geprobeerd te hebben uit De Bijbel (beter bekend als 'Plenty') bedacht ik dat de tijd rijp was om het preikoekjesrecept te testen. Menig bloggers staken reeds de loftrompet af over dit gerecht maar de cynicus in mij dacht: eerst zien en dan pas geloven. Ik had me eerder al gewaagd aan gelijkaardige experimenten met courgette en dat was toch niet helemaal je dat gebleken.

Het recept gaat als volgt (voor de ADHD'ers onder ons, probéér er de aandacht bij te houden want je hebt zo ongeveer de hele inhoud van je keukenkast nodig)




- 3 preien
- 5 sjalotten (ik nam er maar 3. dat leek me wel genoeg)
- olijfolie (1.5 dl in het boek maar ik deed het op het gevoel)
- 1 verse rode chilipeper, fijngehakt
- peterselie (steeltjes en blaadjes)
- 1 tl gemalen korianderzaad
- 1/4 tl geelwortelpoeder (aangezien ik geen benul had van wat dat mocht wezen, nam ik kurkuma)
- 1 tl komijn
- 1/4 tl kaneel
- 1/2 tl zout
- 1 eiwit
- 120 gram zelfrijzende bloem
- 1 el bakpoeder
- 1 ei
- 1.5 dl melk
- 60 gram gesmolten boter

En dan komt er nog een waslijst ingrediënten voor de saus maar die heb ik overgeslaan (luiheid is mij immers niet vreemd). Ik heb gewoon wat griekse yoghurt gemengd met een lepel lightdressing, wat limoensap en een handvol verse koriander en peterselie. Dat ging ook.

Voor de koekjes:

Snei de preien in ringetjes. Was ze en dep ze droog. Bak de prei en de sjalot in een pan in de helft van de olie tot de groenten gaar zijn. Breng over in een kom en voeg daarbij de chili, peterselie, alle kruiden en het zout. Laat afkoelen

Klop het eiwit tot zachte pieken stijf en spatel het door de groenten.

Meng in een andere kom de bloem, het bakpoeder, het ei, de melk en de boter tot een glad beslag en schep dit luchtig door de groenten.

Verhit wat olie in een pan en ga te werk zoals je pannenkoekjes zou bakken maar dan in kleinere hoopjes. Bak de koekjes bruin aan beide zijden en schep ze vervolgens op keukenpapier om ze te laten uitlekken.

Ik serveerde ze voor vrienden dit weekend en heb ze gebakken en achteraf opgewarmd in de microgolf.

Ik voeg me bij deze bij alle bloggers en haal eveneens een blaasinstrument boven. Mijnheer Ottolenghi, u was- wederom- grandioos!

20 juni 2012

Chili sin Carne


Hallo jij daar, drukbezette huisvrouw mét carrière, 5 kinderen en een verwende man: ja jij! Geen zin om lang aan de stoofpotten te staan vanavond maar toch lekker, gezond én ecologisch verantwoord te koken? Ja? Goed zo, dan ga aan de slag met deze instant chilischotel en beantwoord wederom aan het ideaalbeeld die onze maatschappij je iedere dag weer opdringt.


- 1 blik rode kidneybonen
- 1 blik kikkerwerwten
- 1 blik borlottibonen
- 400 gram prinsessenboontjes, geblancheerd (of uit bokaal)
- 1 blik ongepelde tomaten
- 1 rode paprika in stukjes
- 2 wortels in stukjes
- 2 verse tomaten, ontveld en in stukjes
- 1 ui
- een geut rode wijn
- kruiden: naar eigen smaak en goesting. ik gebruikte harissa, chilipeper, koriander, ras el hanout (jaja, de fusionkeuken heeft géén geheimen meer voor mij), komijn, look, tabasco en kurkuma

- 300 gram gehakt wanneer je in het bezit bent van een echtgenoot.

Giet wat peper-olijfolie (verkrijgbaar bij Oil and Vinegar of zelf te maken door een chilipeper in een flesje olijflie te proppen en dat enkele weken te laten staan) in een stoofpot-pan. Verhit en voeg ui, look en komijn toe. Wanneer de ui glazig wordt, voeg de wortel en de paprika toe. Laat verder stoven. Voeg dan de rest van de groenten en de wijn toe. Kruid af met wat waar je zin in hebt maar om het gerecht toch een beetje op chili te doen gelijken, zorg je best voor wat pit. Anders kun je het geheel misschien beter 'bonenprutje' noemen ofzo (en tegelijkertijd je huisgenoten helemaal naar het eerste, beste frietkot laten rennen).

Ik at mijn chili gewoon zo, uit een kommetje, met wat yoghurtsaus (yoghurt+ verse koriander+ verse peterselie + limoensap en zeste) om te blussen waar nodig. Allemaal lekker en gezond dus maar omdat ik samen leef met S -wiens culinaire hoogtepunten gelijk staan aan 'alles met gehakt'- maakte ik twee potjes: also, één chili con en één sin carne. Vroegtijdig scheidingsgevaar afgewend.

Ps: het is zeker niet bij wet verboden om al die bonen uit het recept zelf te weken, te koken en vervolgens in de schotel te verwerken. Ik kies er gewoon bewust voor om het niét te doen.

19 juni 2012

Spaghetti van asperges: een feestgerecht


Herinner je je nog die vriendenboekjes van vroeger? Je weet wel, aan de ene kant een witte pagina waar je je artistieke (cfr. lachende zon/vlinder) of literaire talenten op kon botvieren en aan de andere kant een lijstje vragen dat, op zijn geheel bekeken, je eigen complexe kinderlijke persoonlijkheid perfect weergaf. Stel, je vult als volwassene datzelfde lijstje in en je vergelijkt versie '92 met versie '12: wat krijg je dan?

Bijvoorbeeld:

- Ik ben jouw vriendje/vriendinnetje 
1992: optie 2
2012: Idem

- Mijn naam is
1992: Stephanie C
2012: Idem

Er zijn zekerheden in het leven

- Mijn adres is
1992: zonder aarzeling ingevuld
2012: de 20 jaar oudere versie van mij zegt dat het niet verstandig is om de dag van vandaag je adres op het wereldwijdeweb te gooien.

- Idem voor volgende vragen: telefoon, e-mail en verjaardag (ok, 21december, living on the edge here)

- Later word ik:
1992: kapster, hét topantwoord in de jaren '90 onder lagere school meisjes
2012: hopelijk ooit nog pensioengerechtigde?

- Hier droom ik van:
1992: rijk en beroemd worden
2012: lotto winnen (sommige dingen veranderen nooit)

 En dan nu, de vraag waar ik al de hele tijd naartoe werk (want ja, ik wil wel degelijk een punt maken)
- Mijn hobby's zijn:
1992: tekenschool, ballet, volleybal, muziekschool, scouts (mijn moeders hobby was 'taxichauffeur spelen)
2012: etentjes geven voor vrienden

Ik vraag me af of er tegenwoordig nog volwassenen zijn die dezelfde waslijst aan hobby's beoefenen als toen ze kind waren. Ik ben er redelijk zeker van dat 'ballet' in 99% van de gevallen geschrapt kan worden. Idem voor 'voetbal' wanneer je eraan toevoegt 'zonder me achteraf lam te zuipen met mijn vrienden in de cafetaria'.

Het begrip 'hobby' is volgens mij absoluut een leeftijdsgerelateerd begrip. Denk daar maar eens over na!

Etentjes geven dus. Alleen al de voorbereidingen vind ik gewéldig: kookboeken doorbladeren, kookblogs lezen, verschillende recepten en smaken in je hoofd combineren,... Deze creatie kwam tot stand na een los-uit-de-pols-avondmaaltje bestaande uit gerookte zalm, asperges en een gepocheerd eitje. Om het met een dooddoener te stellen: 'die smaken zitten gewoon goéd'. Een lichtjes aangepaste, feestelijke versie leidde tot deze, in alle valse bescheidenheid, heerlijke combinatie


Ik nam dus een bundel witte asperges en een courgette. De asperges schilde ik en ik bewaarde de harde uiteinden, de zachte topjes en de schillen voor later. De courgette en de rest van de asperges bewerkte ik verder met de dunschiller tot ik 'spaghetti' kreeg.

Ik pelde een paar honderd gram garnalen en hielde de koppen en de karkassen apart. Die gooide ik samen met de schillen en de harde uiteinden van de asperges in wat water en ik bracht het geheel aan de kook. Wanneer je dat sopje een uurtje (ofzo) laat pruttelen, dan krijg je een lekkere fond (misschien wel eerst de schillen, koppen ed verwijderen)

Vervolgens nam ik een weerloze aubergine en doorprikte die verschillende malen medogenloos met een scherp mesje. Ik legde het slachtoffer op zijn geheel onder de grill in de oven en liet hem daar gedurende een uurtje zwart blakeren (regelmatig omkeren is de boodschap). Eens de aubergine vanbuiten helemaal zwart was (en dus vanbinnen lekker smeuïg en geurig en heerlijk), schraapte ik het vruchtvlees eruit en pureerde dat met een weinig olijfolie en een fijngesnipperd teentje look. Afkruiden naar wens.

Dan halen we er nu onze fond even bij. We warmen die op met een geut witte wijn (niet te scheutig zijn) en laten het geheel reduceren. Dan voegen we room toe en saffraan en laten we dit ook wat inkoken. We kruiden het smakelijke sausje af met peper en zout en klaar.

Tot zover de 'mis-en-place'.

Op de avond zelf:
- leg je een tros mini-kerstomaatjes in een ovenschaal en laat je die, in het gezelschap van olijfolie, rozemarijn, peper en fleur de sel, garen in de oven
- blancheer je de aspergepuntjes
- blancheer je de asperge- en courgettespaghetti
- kook je wat pasta (sliertenpaste lijkt me hier het best geschikt voor)
- bak en kruid je je vis naar keuze in de pan (ik nam zeewolf)
- warm je je sausje op
- warm je je borden op

Vervolgens werk je af:
Je draait je groenten- en gewone spaghetti in een soort langgerekte krul op het bord. Je schikt er je vis op en je giet er het sausje over. De aspergepuntjes plaats je ertussen.
Vervolgens zet je koddige auberginepuntjes in willekeurige volgorde rond je pasta/vis.
Je leukt het geheel op met een fleurig tomaatje en wat handgepelde garnaaltjes.

1992-2012: 0-1.

15 juni 2012

Nectarines en geit(enyoghurtijs)


And the quest for the perfect desert continues. Eerder kon u al mijn beslommeringen omtrent het zoeken naar een lekker, licht dessert volgen. Afgelopen weekend speelde zich een dergelijk tafereel opnieuw af. Zou ik mijn lieve gasten (wederom) een moelleux voorzetten of zou ik flirten met het gevaar en hen een combinatie van ongewone smaken presenteren? Ik ging de mosterd (of in dit geval: de maple syrup) halen op deze site en combineerde twee recepten die in mijn hoofd een zoete-frisse-lichte-smaakvolle combinatie zouden vormen.

En dat deden ze.

Wel een waarschuwing: tegenstanders van de smaak van geitenkaas scrollen best even door.

Ik ging aldus aan de slag met rijpe, gele nectarines en maakte er een soort gratin van waarbij het zoete fruit vermengd werd met de volle smaken van room, vanille en geroosterde hazelnoot.

Voor de gratin:

- 10 rijpe, gele nactarines
- 2 eierdooiers
- 80 gram volle room
- 80 gram geroosterde hazelnoten
- 80 gram esdoornsiroop (evt. te vervangen door honing)
- een geut vanille extract

Was de nectarines en snij ze zorgvuldig (dat wil zeggen: zonder ze tot prut te knijpen) in partjes. Meng in een andere kom de eierdooiers met de room, de maple syrup (hier vlot vertaald als 'esdoornsiroop') en de vanille.
Rooster de hazelnoten, laat ze afkoelen en klop ze in brokjes (bijvoorbeeld door ze in een plastiekzakje te steken en ze vervolgens met de deegroller te bewerken. Opgelet: je wil geen hazelnootgruis! Wel nog krokante beetjes).
Schik de nectarines in een schaal en overgiet met het eierroommengsel. Bestrooi met de hazelnoot en bak gedurende 25 minuten in een voorverwarmde over op 200°.
Laat lichtjes afkoelen alvorens te serveren.


Hier de gratin 'niet-gegratineerd en zonder hazelnoot'. Deze kwam er pas vlak voor het bakken aan te pas maar is, geloof me, onmisbaar om alle smaken tot zijn recht te laten komen.



Om het geheel in balans te brengen, serveerde ik de gratin met een bolletje 'frozen yoghurt' van geitenyoghurt.

- 500 gram geitenyoghurt (of schapenyoghurt, die heeft een iets mildere smaak)
- 1 el vanille-extract
- 1 eiwit, lichtjes opgeklopt
- 80 gram maple syrup
- een goeie snuif fleur de sel

Meng alle ingrediënten onder elkaar en laat afkoelen in de koelkast (minumum een uur, bij voorkeur enkele uren). Draai van het mengsel vervolgens ijs in de ijsmachine.

ik weet het, het ziet eruit als iets wat de kat weer heeft uitgespuwd maar probeer maar eens een gratin van nectarines mooi te presenteren. (ja, ik weet het nu ook: in een aparte ramequin maar vergeef me aub, ik ben pas 27 en in blijde verwachting dat ook culinaire wijsheid zich pas met de jaren aandient)








12 juni 2012

Auberginerolletje met ricotta en ham (foodblogevent)

Zeggen dat ik van hapjes hou, zou het understatement van de eeuw zijn. Beter kan mijn passie voor De Amuse ondersteund worden door Descartes' gevleugelde uitspraak: 'Ik aperitief, dus ik ben' (of iets in die trant).

Of de liefde voor het aperitief genetisch bepaald is of we eerder te maken hebben met een zich langzaam ontwikkelende stoornis, daar dien ik u het antwoord op schuldig te blijven. Feit is wel dat graven in de donkerste krochten van mijn geheugen herinneringen aan Het Aperitief oproepen. Zo meen ik mij liefelijke taferelen te herinneren waarbij mijn zussen en ikzelf vreedzaam rond de keukentafel toastjes smeren en radijsjes wassen. Fastforward naar tien minuten later: krijsend en vechtend voor datzelfde, laatste toastje. Good times....

Later op kot waren er de 'wekelijkse etentjes met de vrienden'. Zeëen van tijd leenden zich ertoe samen boodschappen te doen, resoluut te gaan voor die goedkope fles witte wijn van de nachtwinkel en samen te koken (waarbij de ene jongen in het gezelschap steevast de belangrijke taak van het schrapen der wortels werd toegekend). Hapjes vormden ook hier een sleutelelement.

Anno 2012: Niet eens meer het afgebakende fenomeen 'aperitief' respecterend (volwassen zijn heeft zo zijn voordelen) en gewoon elke gelegenheid bestempelen als hét ideale moment om 'een hapje te nuttigen'. Mogelijks spreken we hier over een gevaarlijk besmettelijke aandoening aangezien ook De Echtgenoot het virus te pakken heeft (cfr.afgelopen zondagavond: een hapjesparade met cava waarbij het bestaan van iets als 'hoofdgerecht' volledig genegeerd wordt en we ons gewoon volproppen met 'bits and bites', onderwijl gelukzalig tegen elkaar glimlachend. Wie heeft er echt voedsel nodig als er hapjes bestaan???)

En 'guilty pleasures'?? Waarom in godsnaam, iedereen weet toch dat je niet dik wordt van alles wat je in één keer in je mond kan steken....



- 1 aubergine
- een doosje ricotta
- enkele sneetjes gedroogde ham
- groosterde pijnboompitten, gehakt
- peper en zout

Snij de aubergine in fijne sneetjes (eventueel met behulp van een mandoline maar een scherp mes lukt ook wel). Gril de aubergineplakjes in wat olijfolie aan beide kanten tot ze mooi glazig zijn. Kruid af met peper en zout en laat ze afkoelen op keukenpapier.
Besmeer de plakjes met ricotta en bestrooi met pijnboompitten. Rol op.
Wikkel rondom ieder auberginerolletje een plakje ham en zet het geheel vast met een prikkertje. 

11 juni 2012

Humus van rode biet


In de categorie 'koken met restjes' kwam deze creatie tot stand. Ik had net humus gemaakt (de klassieke met kikkererwten en tahin) en had nog een rode, gekookte biet liggen die aan het verkommeren was in de koelkast. Eten dat ligt te verkommeren vind ik zielig dus nam ik het bietje teder in mijn hand en sprak het zachtjes toe: 'Jij krijgt nog een tweede leven, lief rood bietje. Jij wordt humus!' Maar dan anders. Dus kapte ik het rode bietje liefdevol in kleine stukjes (het heeft nooit afgezien) en goot ik er een lepel of twee tahin bij, samen met een lepel olijfolie. Blenderen maar. Ik ging vervolgens helemaal wild en voegde er, puur voor mijn eigen amusement, ook wat koriander, limoensap en geroosterd sezamzaad aan toe. Dat alles werd in een maagdelijk wit potje geschept. Kleurcontrast: check. En dat was het blije verhaal van het rode bietje.

8 juni 2012

Mediterraans stoofpotje met konijn

Ik denk dat er een soort psychopaat in mij schuilt. Ik schijn namelijk een perverse voorkeur te hebben voor  stoofpotjes bestaande uit de liefste en schatttigste diertjes.









Yep, ik word later een gewéldige moeder: 'Nee hoor schat, dat is Flappy niet, Flappy is op reis, met zijn vriendjes, naar de boerderij!'


- 1 groot konijn, versneden en ontdaan van overbodige ingewanden
- 2 ajuinen
- 1 doos groene olijven, ontpit
- 2 blikken artisjokbodems
- 1 glas witte wijn
- 2 kleine bokaaltjes kippenfond
- verse salie
- verse rozemarijn
- verse peterselie
- verse koriander
- laurierblaadje
- 1 blik tomaten
- beetje bloem

Kleur de konijndelen aan in wat boter en wat olijfolie. Verwijder ze uit de pot en bak in de aanbaksels de versneden ajuin. Voeg de rozemarijn, de salie, het laurierblad toe, samen met het vlees en de olijven. Overstrooi het geheel met bloem en blus met de fond en de wijn.
Voeg de tomaten toe en laat dit alles op een zacht vuurtje pruttelen in een gesloten pot.

Hier ben ik misschien een beetje de mist in gegaan. Ik ging uit van de gedachte: stoofpotjes moeten langzaam en lang garen (cfr. heerlijk lamsstoofpotje van een enkele posts geleden). Nu was er niets mis met de smaak maar de presentatie had wellicht iets hoger gescoord indien er effectief nog konijn in het gerecht te herkennen was en het niet gewoon bestond uit een hoop draden in rode saus met wat olijven ertussen. Dus in plaats van mijn 2.5 uur sudderen en pruttelen, zou je je het misschien kunnen houden op een uurtje en dan kijken of het nog wat meer tijd nodig heeft.

ik heb het stoofpotje een dag op voorhand klaargemaakt en bij het opwarmen ervan (inderdaad, nog méér draden en losse botjes) de artisjokken toegevoegd.
Het geheel heb ik gegarneerd (gecamoufleerd) met gehakte koriander en peterselie. Ik gaf er als bijgerecht een warm stokbrood bij en/of kretaraki (Griekse deegwaren die lijken op dikke rijstkorrels).

Ps: best wel confronterend hé, die schattige foto's boven. Ik dacht dat het grappig zou zijn maar ik voel me momenteel een beetje een monster. Misschien moet ik ze vervangen door:


Geef toe, deze kan maar beter snel uit zijn lijden verlost worden....






















6 juni 2012

Yoghurt-aardbeienbavarois

Ik vind een dessert bedenken voor een etentje in de zomer vaak de zwaarste klus. Niemand heeft echt zin in tarte tatin wanneer je zo ongeveer versmelt met het wegdek en na een aantal hapjes en een voorgerecht snak ik over het algemeen naar iets licht en luchtig. Ik had nooit eerder een yoghurtbavrois geprobeerd maar dat leek me nu wel net hetgeen mensen vlot zouden binnen lepelen na een stoofpotje met konijn en artisjok (later daarover meer).

Het recept bleek bovendien ook nog eens iets wat een kleuter zou aankunnen dus dat was dan weer een pluspunt op een luie zondag.


- volle, natuuryoghurt
- aarbeien
- 8 gram gelatine (komt ongeveer neer op drie blaadjes)
- een schepje suiker voor de liefhebbers
- sap van een halve limoen
- twee handen blauwe bessen (ik nam ze diepgevroren)

Maak de aardbeien schoon en verwarm ze met het limoensap en de suiker in een pannetje. Pureer ze.
Laat de gelatine weken in koud water, knijp uit en roer onder de aardbeien. Klop dit onder de yoghurt en giet in glaasjes.
Laat de blauwe bessen ontdooien en pureer ze. Zeef ze zodat je een glasse coulis krijgt. Zet apart tot de bavarois half is opgesteven. Giet er dan een 'spiegel' coulis over en laat verder opstijven.
Et voila, licht en luchtig in een handomdraai.

Ps: ik heb geprobeerd hier een foto van te nemen maar die bleken niet blog-waardig genoeg. Je zal me voor deze op mijn woord moeten geloven: het ziet er netjes uit. (bovenstaande foto komt van internet)

5 juni 2012

Mozarella en champignons

Ik ben een West-Vlaming in hart en nieren. Geboren en getogen in het Vlakste der Vlakke Land, de taal van Willem Vermandere en Flip Kowlier machtig. Wanneer ik in het verleden mijn vleugels uitsloeg en de Vlaamse klei tijdelijk inwisselde voor het Brabantse zand, merkte ik dat er toch wat vooroordelen bestaan rond onze mooie provincie. Zo schijnen bepaalde Leuvenaars (en dan heb ik het over mensen met een gemiddeld tot hoog IQ hé, niet over die met de mentale vermogens van een fruitvliegje) te geloven dat West-Vlaanderen grofweg begint bij de zee, afgebakend wordt door een paar duinen en vervolgens uitsluitend bestaat uit landbouwvelden die dan lopen tot waar men de eerste tekenen van beschaving kan waarnemen (Oost-Vlaanderen). In West-Vlaanderen zou het ook altijd naar mest ruiken, iedere inwoner (een geschat totaal van 50) woont op een boerderij en mag op zondag al graag eens een kip de nek omdraaien of een lammetje slachten.

Daar wil ik gewoon het volgende over kwijt: Heeft Colin Farell ooit meegespeeld in een film over Antwerpen/ Leuven/ Brussel??? Ik dacht het niet...

Toch zijn er bepaalde opvattingen over West-Vlamingen die wél hout snijden. Zo zou er iets bestaan als de typische West-Vlaamse 'bescheidenheid', vrij vertaald in dé pedagogische Gulden Regel uit mijn jeugd: 'Doe mo geweune ton doeje ol zot genoeg'. Wij werden met de paplepel ingegeven dat 'bescheidenheid de mens siert' en dat men nimmer of te nimmer mag opscheppen over eigen prestaties of successen. Men dient, in geval van succes, deemoedig het hoofd te buigen, alle lof af te weren en bescheiden en blozend te mompelen: 'goh, kè geweune chance ghèd peisk'. Hiermee elk eigen aandeel in de prestatie ontkennend.

Dus wat ik nu ga doen is keihard vechten tegen een diepgewortelde overtuiging en hakkelend, blozend en diep beschaamd volgende uitspraak doen (diep ademhalen). Hier gaan we: Ik kan, denk ik, tamelijk goed, simpele hapjes maken waar niet veel werk in kruipt maar die toch, denk ik, wel ok zijn om te eten. Denk ik. Hoop ik. Maar als het niet zo is, mag je het ook zeggen hé.... ik heb het zelf niet bedacht hoor. Ik heb gewoon een beetje in kookboeken gekeken en het één en ander gecombineerd. Iedereen kan het. Echt, het is helemaal niet moeilijk. Je neemt gewoon:


- 1 bruin toastbrood
- een bol buffelmozarella
- een bokaaltje of een doosje van die gemarineerde champignons op olie die ze bij de Italiaanse traiteur verkopen.
- een takje tijm
- een muffinbakplaat

Je snijdt rondjes uit het toastbrood en 'plakt' die rondjes in de muffinvormpjes. Je besprenkelt dit vervolgens met een weinig olijfolie en bak het brood in de oven tot de vormpjes knapperig maar nog niet goudbruin zijn. Dan vul je de boordkuipjes met de champignons, leg je er een stukje mozarella op en werk je af met wat tijm. Dan bak je dit geheel voor de tweede maal, deze keer dus tot het brood wel goudbruin is en de mozarella gesmolten.

Dien op. En buig bescheiden en nederig het hoofd in geval van complimenten.

4 juni 2012

Chocolate and zucchini

Nadat recentelijk de Wondere Wereld van Worteltaart zijn deuren voor mij opende, bleef de fascinatie voor het gebruik van groenten in gebak. Nu ben ik nog niet zo ver dat ik me ga wagen aan baanbrekende experimenten met spruitjes en frangipane maar de reeds beproefde combinatie van courgette en chocolade, kon ik toch niet negeren.


Aldus toogde ik afgelopen zaterdag aan het werk en flansde in een recordtijd één van de heerlijkste, sappigste, smeuïgste cakes in elkaar die ik ooit had geproefd. Net zoals met worteltaart smelten de flintertjes groente, helemaal weg in het gebak en geven ze op die manier een 'nesheid' aan je gebak die je moeilijk op een andere manier zou kunnen verkrijgen.

Aldus: voor (bijna) instant chocolade bevrediging neme men:

- 240 gram patisseriebloem
- 40 gram cacao (echte natuurlijk)
- 1 tl bicarbonaat
- 1 tl bakpoeder
- 110 gram echte boter (ik nam er met fleur de sel in voor die subtiele zoute toets)
- en misschien voor de zekerheid nog een snuifje extra fleur de sel
- 140 gram kinnekessuiker
- 1 el vanille-extract (eigen brouwsel) of de zaadjes van een vanillestokje
- 3 eieren
- 1 courgette, graspt
- 75 gram chocolade (ik nam een combinatie van pure chocolade en melkchocolade met nootjes. Ik moet me op dat moment wilde en onbezonnen hebben gevoeld)

Men menge de droge ingrediënten (bloem, cacao, bicarbonaat, bakpoeder).
Men menge de suiker met de boter en het vanille-extract. Daarna voeg je er één voor één de eieren bij, telkens goed mengend na iedere toevoeging. Meng de droge ingrediënten door de boter/suiker en meng tot ze juist één geheel vormen (dus niet 'overmixen').
Smelt de chocolade en rasp de courgette. Voeg deze twee aan je deeg toe en schep het geheel in een beboterde en bebloemde bakvorm.
Plaats deze bakvorm vervolgens in een voorverwarmde oven van 180° en verwonder je de komende 45 minuten over de heerlijke chocoladegeur die je keuken vult en die je een algeheel bevredigend gevoel van bekwaamheid geeft.

Haal de cake uit de oven, laat afkoelen (of niet) en geniet.