Deux Amis (Poperinge)

Blijkbaar hebben al mijn grootouders de taak op zich genomen om mijn culinaire lichtpunt te vormen gedurende de donkerste maanden van het jaar. Immers, in navolging van mijn paternale grootouders, bood ook mijn maternale grootmoeder me een lekker etentje aan in haar habitat (of toch de streek errond). Place tot be was deze keer het veelbelovende restaurant Deux Amis te Poperinge.

De eetgelegenheid is gelegen op een typische 'bachten de kuppe-baan' waar een occasionele traktor nooit ver weg is. Het uitzicht op de Westhoekse heuvels en de glooiende akkers krijg je er gratis bij.

Van dienst zijn Lee Goemaere en Dieter Vandeputte. Dieter leerde de knepen van het vak in 't Oud Sluis en Pegasus. Lee werkte ondermeer in Hostellerie Sint Nicholas. Hun keuken is Frans-Belgisch maar met de moderne twist die een hedendaagse foodie maar al te graag in zijn/haar gerechten terug vindt.

Wat schafte de pot?

Mijn 'bomma' koos voor het maandmenu en om te starten konden we kiezen uit een Kir Royal of een glaasje cava (glaasje cava dus). Het drankje ging gepaard met een bordje tapas bestaande uit olijfjes, zongedroogde tomaatjes en prosciutto.

Daarna volgden de hapjes: Gezien het feit dat ik nog maar net met mijn blog begonnen ben, de prille leeftijd van 27 lentes tel, mijn culinaire bespeigelingen op de achterkant van een couponnetje van de standaard boekhandel schrijf én heel slordig ben, zorgt dat er bijgevolg voor dat ik het desbetreffende couponnetje per ongeluk in de vuilnisbak kieper en dus ook de hapjes niet meer kan beschrijven maar- trust me on this: ze waren HEERLIJK. Mijn troebee geheugen laat me in de steek maar wat ik wel nog weet was dat er sprake was van 3 hapjes en dat er foie gras aan te pas kwam. Altijd goed...

Ok, over naar het voorgerecht

.

Zeg wat je wil van 'bloemetjes zijn zo passé' maar IK vind het mooi. En trouwens: retro is hip. De beignet die je links kan ontwaren, bedekte een Sint Jacobsvruchtje. Daarnaast kan de geoefende kenner een carpaccio van cocquilles ontwaren en daar weer naast een stukje lauwe kreeft. Het rode streepje was rode (!) biet en het gele toefjes gele (!) wortel. Toch fijn als de dingen zo simpel lijken te kloppen. Nog fijner was dat het voorgerecht een streling voor de tong was.

Deze lekkernijen uit de zeer werden trouwens vergezeld van een uitstekende witte wijn uit Valencia waar ik de naam van heb opschreven maar dus ook op het eerder vermelde, vermiste couponnetje.

Moving on: hoofdgerecht.

 

We kregen een heerlijk rosé eendenborstje (echt, perfecte cuisson) vergezeld van wel 10 soorten seizoengroentjes waaronder witloof, gele wortel (die was blijkbaar in promotie), een spruitje (echt letterlijk hé, één spruitje), een worteltje, een geraffineerd mini-preitje, een stukje schorseneer, een boschampignonnetje en een groen toefje waarvan ik veronderstel dat het broccoli was. Bij het vlees werd een fluwelen sausje geserveerd waarbij ik me moest inhouden om het kommetje niet uit te drinken. Opnieuw een voltreffer.

Afsluiter. Bij het aperitief werd ons gevraagd of we na het hoofdgerecht wilden afsluiten met een dessertje of met een selectie kazen. Zo'n dingen bij het aperitief vragen werkt dus niet bij mij en wel om de volgende reden. Wanneer ik nog niet gegeten heb, dan wil ik alleen maar hartige dingen. Na een aantal hartige dingen te hebben verorberd, komt dan onvermijdelijk de drang naar zoetigheid MAAR deze drang is er dus nooit voor het eten zelf. Dus op de vraag van onze vriendelijke gastheer, antwoord ik: kaas graag!


 Fout dus. Niet dat de kaas niet lekker was. Integendeel. superlekker zelfs. (Verschillende soortjes (geit, blauw, oud, frans smeuïg) gepaard gaande met een een mini-rozijnenbrioche en roomboter).
Maar en dit is een grote MAAR: dat dessert!! Wow. Kijk en Kwijl.


Die witte quenelle was het lekkerste, smeuïgste, meeste roomijsachtige muntroomijs dat je ooit geproefd hebt. Daarbij was dan nog een ananasstructuurtje en een 'hint' van kokos (echt maar een hint want die kokos proefde je niet echt).De kletskoppen waren geïnfuseerd met groene thee, hence, de groene kleur.
Ok, de eerlijkheid gebiedt mij erbij te vermelden dat dat ananasdingetje op de achtergrond niet om-van-achterover-te-vallen-zo-goed-was maar dat ijs was het dus wel.
In die mate zelfs dat ik, voor mijn etentje met vrienden de week erna, het heb proberen na te bootsen. Minder geslaagd maar wel nog altijd lekker en fris.

Maar goed. Besluit van de dag. Ondanks het feit dat ik jullie geen superuitgebreide beschrijving kan geven van wat Deux Amis ons op een grijze februari-zondagnamiddag allemaal te bieden had, moeten jullie me echt geloven wanneer ik zeg dat dit restaurant de moeite waard is om je tussen de koeien en hoppescheuten te gaan bevinden.
De gastheer is enorm vriendelijk. Het interieur is strak maar warm (binnen dan hé, het terras buiten zag er wel niet veel soeps uit) en het eten is verfijnd, voldoende en vooral: lékker!

Voor herhaling vatbaar (tenminste, als bomma weer eens trakteert).