Rode Kool

Rode kool. Is er een gerecht ter wereld dat méér aan je grootmoeder doet denken dat dit? Om de één of andere reden hebben mensen het vaak moeilijk met het bereiden van de kool terwijl ik het juist iets vind waar heel losjes en creatief mee kan omgesprongen worden. Er is, met andere woorden, een tamelijk grote miskleun-marge. Je moet alleen enkele basisregels in acht nemen.

Zo koken we de kool niét (tenzij je in een gaarkeuken van een Spartaans internaat werkt en je door contract gebonden bent om kinderen een afkeer van groenten aan te leren). Dan wel.

In elk ander geval: de kool wordt zachtjes aangestoofd in een nootje echte boter en ondergaat zo, samen met wat fruitsoorten, een proces waarbij de groente mals; zacht, zoetzuur en heerlijk nostalgisch gaat smaken.

Het traditionele recept (zijnde dat van mijn Bomma) vraagt om appels. Daar kan je nooit mee missen. Maar zaterdag bevond ik me in een nogal onbezonnen toestand en voegde ik er prompt een peer, twee vergeten vijgen en een half potje appelmoes aan toe. Samen dus met de appels die een must zijn.

In plaats van gewone azijn, scoorde ik met een combinatie van cider- en witte wijnazijn.

Qua kruiden gingen er niet alleen de gouwe ouwe in (nootmuskaat, peper en zout) maar ook: speculooskruiden, gember, laurier, kardemon, curry en een dikke lepel (home made) vijgenconfituur.

Het geheel mocht zo'n 3.5 uur rustig pruttelen in de warme baarmoeder van mijn Creuset. Zelden had koken zo'n therapeutisch effect. De kool en mezelf bevonden ons in een vredig vacuum waar de buitenwereld slechts vaag en oppervlakkig binnen drong. Bij elke nieuwe proeverij (zo ongeveer om het kwartier) werd er een snuifje kruiding aan toegevoegd, ging er nog een extra blokje boter door voor de smeuïgheid of werd er toch nog een lepeltje appelmoes ingegooid.

Het geheel werd gisteren verorberd in het retro gezelschap van een varkenshaasje, een stronkje gekaramelliseerd witloof en een gratinpatatje.

Niet mis voor een herfstige zondagavond.

- 1 rode kool

- 3 grote appels (type jonagold)

- een scheut appel-of witte wijnazijn

- een klontje boter

- water

- kruiden (peper, zout, nootmuskaat, speculooskruiden, ...)

Snij de rode kool in fijne reepjes. Je kan dit doen met een mandoline maar artisanaal lukt ook wel. De bedoeling is dat je geen 'hompen' kool hebt, maar hapklare, elegante sliertjes.

Laat een klontje boter smelten in een kookpot (weer een goeie reden om je creuset nog eens boven te halen) en stoof de kool erin aan.

Schil de appels; snij ze in blokjes en voeg dit toe aan de kool.

Overgiet alles met een goede scheut azijn en wat water. Deze laatste twee zijn meer op het gevoel dan op basis van exacte wetenschap. Het is niet de bedoeling dat je de kool kookt. Wel dat het water helpt om het langdurig en zachtjes te laten aanstoven zonder dat de hele boel verbrandt. De azijn zorgt er via een chemische reactie voor dat je de mensen effectief rode kool kan voorzetten in plaats van paarse. Wat ook mooi zou zijn, natuurlijk 'paarse kool'. Maar we noemen het nu eenmaal al sinds mensenheugenis 'rode' kool. Zeggen dat je rode kool serveert en dan niets roods op je bord terug vinden, zou alleen maar zorgen voor onnodig veel extra uitleg. Een beetje zoals nu dus.

Terug naar de essentie.

We waren bij het afkruiden gebleven. Dat kan met peper, zout, nootmuskaat en speculooskruiden maar je kan daar heel wat in variëren. Ik persoonlijk zou gaan voor kruidige, herfstige licht zoete smaken (kaneel, gember, laurier, kardemon) maar ja, les goûts et les couleurs, ik zou er niet over dúrven beginnen.

Zo, nu heb je dus een basisrecept voor rode kool maar nogmaals: laat jullie maar eens helemaal gaan. Missen zit er volgens mij niet direct in (al zou ik in eerste instantie wel uit de buurt van okra's ed blijven)