30 oktober 2012

Herfstimpressies

Ik zou zo ongeveer 24 uur aan één stuk alle kwaliteiten van mijn echtgenoot kunnen opnoemen. Ik hoop wel dat hij het me nooit vraagt maar goed, te onthouden: mijn echtgenoot is een toppertje.
Eén van zijn grotere meerwaarden is bijvoorbeeld dat hij Cypriotische roots heeft. Niet alleen zorgt dit ervoor dat hij gezegend is met dat typerende, sexy, zuiderse uiterlijk (veel haar en een bierbuik op 50) maar vooral dat, wanneer iemand uit de familie trouwt, we het eerste vliegtuig opspringen richting Aphrodite's Eiland.

Zo ook afgelopen week. Lieve dames en heren, ik presenteer u: Een Cypriotische Herfst:

Misschien even een klein sfeerbeeldje om op te warmen? En dat mag u gerust letterlijk nemen want op het moment van foto-opname was het dertig graden (*kwaadaardige lach vol leedvermaak*)

Daarnaast zou ik u graag inwijden in één van Cyprus' best bewaarde geheimen. Mijn tweede lievelingsplaats op deze aardbol (nip verloren van Koning Bed). Mocht ik de Pioneer Woman van België zijn en gemiddeld 20 000 comments per post krijgen, zou ik hierover zwijgen maar ik ben bereid een berekend risico te nemen en u deelgenoot te maken van: Agios Georgios.


Agios Geogios (uit te spreken als: Ajos Jorgos) is een klein haventje, op een kilometer of twintig van Paphos, een populaire badplaats in het zuiden van Cyprus.

Wat is er te beleven? Geen hol.

U vindt er: een kerk, een vissersbootje of 10 en een man die vastgeroest is aan zijn  keramiekkraampje.


                          


U vindt er echter ook: Een Betoverend Mooi Terras. Dat terras hangt vast aan een iets minder betoverend mooi eetetablissement maar dat is allemaal van ondergeschikt belang. Wat je moet weten: dit terras bevindt zich op een rotsplateau en biedt je op die manier gratis en voor niets een panoramisch zicht op de saffierblauwe Mediterraanse zee.

Wanneer u zich in de gezellige plastieken stoeltjes nestelt en u uw armen te ruste legt op de lichtjes plakkerige plastieken tafelnapjes, dan daalt een rust over u waar u op zijn minst 20 uur voor moet mediteren, wil je een soortgelijke sensatie ervaren.

Palmbomen ritselen zachtjes in een Zomers Zeebriesje (sorry; Herfstig Zeebriesje), het goud bespikkelde zeewater klotst melodieus tegen de rotsen en de zon verwarmt, naast je bleke neus, ook je ziel.

Tot zover de Neckermann crap. Let's talk business: the food!


                       

PS tussendoor: de gespierde, donkere halfgod die dromerig (maar toch Mannelijk en Stoer) het landschap in zich opneemt, is mijn betere helft.


Op tafel zeven onderaan aanschouwt u ondermeer een lekkere, frisse Keo. Dit is het plaatselijk bier en altijd een goed idee wanneer het buiten 30° is. Het alcoholpercentage ligt iets lager dan onze doordeweekse pils maar dat draagt alleen maar bij aan het 'klokt-lekker-weg-gehalte'.
Verder ziet u een broodmandje met daarin, ja, brood dus, we kunnen niet over álles lyrisch gaan doen. Maar het onderscheidt zich wel van ons 'wit bakje' doordat de korst een subtiel aroma van anijszaadjes mee krijgt.
De roze kwak in het bordje is tarama. Een soort tapenade, gemaakt van visseneieren en voor u nu helemaal kokhalzend naar het kleinste kamertje holt: het is heerlijk.
Samen met 'tzaziki' (komkommer-yoghurtsalade) en 'tahini' (sesamsaus) vervolmaakt het De Griekse Gouden DipDriehoek'.



Als lichte snack kies ik op mijn Liefste Terras steevast voor verse, gegrilde octopus. De frieten maken nu eenmaal deel uit van het obligatoire Mediterraanse snackbordje maar mogen ze wat mij betreft achterwege laten. Een drupje citroen en ik ken alvast één octopus die geen sportuitslagen meer zal voorspellen.




De warmte van de zon, het zilte van de zee (en ook een beetje van je eigen zweet) de geur van gegrilde vis, de stilte van de verborgen haven en de frisse smaak van een Keo:  Move Over, Mickey Mouse, wat mij betreft is Agios Georgios de happiest place on earth.

Goed, nu ik er met mijn relaas voor gezorgd heb dat jullie mij allemaal collectief haten, wil ik alsnog graag een receptje met jullie delen.

Misschien past het meer bij mijn Indian Summer ervaring van afgelopen week dan bij het gure herfstweer in onze contreien maar dit vanille ijs wil ik jullie toch niet onthouden.

Het 'beslag' ervan maakte ik een avondje van tevoren en toen ik er 's morgens een vingerdopje van proefde, wist ik meteen: It's gonna be huge.
En dat was het ook. Na het afdraaien in de machine verscheen voor mij: een vanille ijs zo romig, zo vol van smaak, zo smeuïg van textuur en zo perfect dat het nooit mijn eigen recept kon zijn.

Ik haalde het van deze site. En zij haalde haar inspiratie weer bij Mr. D. Lebowitz. Kan niet slecht zijn, denk ik dan.



Wat hebben we nodig voor een lepeltje zomer op een donkere herfstdag?

- 250 ml volle melk
- 500 ml volle room
- 130 gram witte suiker
- 1 vanillestok
- 5 eierdooiers
- 2 eetlepels (zelfgemaakt) vanille extract
- een snuifje fleur de sel

Ik heb gezegd dat het lekker zou zijn hé, ik heb niets gezegd over eventuele hartaandoeningen na het verorberen ervan.

Hoe doen we het?

Melk+ suiker+ 250 ml room + zout + zaadjes van vanillestok+ vanillestok zachtjes opwarmen op een vuurtje. Eens opgewarmd, zet de pot van het vuur en laat het mengsel rustig trekken. Minstens een halfuurtje maar meer mag ook.

Intussen doe je iets anders hé. Een beetje tv kijken. Een dansje placeren. Kijken of je met je tenen nog altijd aan je neus kan zoals 20 jaar geleden en pijnlijk constateren dat dat niét het geval is.

Moving on: Klop daarna de eierdooiers met de mixer schuimig. Verwarm het melkmengsel opnieuw en giet een pollepel warme melk op de eierdooiers. Mix goed en tracht het omelet-effect te vermijden. Giet het eiermengsel nu in de opwarmende pot met de rest van de melk en roer rustig maar trefzeker! met een houten lepel tot het mengsel ingedikt is.

Al wie wel eens naar Komen Eten heeft gekeken kent intussen wel het trukje: haal uw houten lepel uit de pot en trek met uw vinger een streep in de crème anglaise die aan de lepel plakt. Als je de streep blijft zien (en de crème anglaise dus niet meer naar elkaar toeloopt) dan zit je goed.

Wanneer tot nu toe alles is verlopen zoals beschreven, mag u zich bijna gaan verheugen op een ware smaaksensatie. U hoeft enkel nog de resterende 250 ml room in een kom te gieten en door een zeef de crème anglaise bij die room te gieten. Roer alles vervolgens mooi door elkaar en proef vooral eventjes.

Nu is het zaak om uw basis zo snel mogelijk af te koelen. Mensen doen dit door de kom met de crème in een grotere kom gevuld met ijswater te plaatsen. Maar ik vind dat persoonlijk een heel gedoe.
Dus heb ik mijn kom kortstondig in de diepvries geplaatst tot het afgekoeld was.
Eens afgekoeld (maar dus niet bevroren hé!!!) haal je de kom uit de diepvries en verhuis je hem naar de gewone koelkast waar je je mengsel een nachtje te slapen legt.

's Morgens (of 's avonds of 's middags: alles kan maar ik zou 'zes maanden later' vermijden) haal je de kom uit de koelkast en proef je vooral nog eens.
Ik persoonlijk hoorde hoorngeschal en engelengezang maar ik weet niet of u ook een psychotische kwetsbaarheid met zich mee draagt.

De machine doet de rest. Wanneer het ijs is afgedraaid, zou u over een heerlijk, romig, smakelijk vanille-ijs moeten beschikken dat zich uitstekend leent als partner van een moelleux of een stukje tarte tatin maar die u evengoed met klauwenvol tegelijk uit de pot kan scheppen richting mond.





1 opmerking: