Lasagne: Vlaamse Stijl

Gisteren kwam mijn kleine broer logeren. Nu ja, 'klein' slaat meer op het relationele dan op het lengte aspect aangezien we 12 jaar schelen maar hij wel 1m93 is. Hij is nu officieel groter dan mijn vader (de volle 1 centimeter) en heeft dan ook besloten dat het na deze vertoning van evolutionaire superioriteit wel welletjes is geweest. Hij wil nu stoppen met groeien. Toen ik voorzichtig opperde dat je dat misschien niet helemaal zelf kon kiezen, antwoordde hij: 'Jawel, ik ga gewoon beginnen fitnessen'.

Nu heb ik altijd gedacht dat ik vanwege mijn job (én natuurlijk mijn jonge, frisse geest) het puberbrein redelijk goed kon volgen maar die link was me niet direct duidelijk.

Dus legde hij het uit: Als hij zou fitnessen, zou hij breder worden en daardoor zou het dus ook minder opvallen dat hij zo lang was. De bedenking dat hij dan het formaat van een grizzly zou hebben, heb ik wijselijk voor mezelf gehouden. Ze zijn zo gevoelig op die leeftijd...

Maar goed. Broer op logement= broer culinair verwennen dus vroeg ik hem wat hij wilde eten. Hij antwoordde: 'pita'.

Nu denken jullie wellicht dat hij mijn kookkunsten niet al te hoog inschat maar ter verdediging: hij doelt op zelfgemaakte pita. Met zo'n buffet aan vers gesneden groentjes en zelfgemaakte sausjes en warm gegrilde broodjes.

Maar daar had ik geen zin in. Ik had zin om lasagne te maken dus stuurde ik terug: 'Hm, anders lasagne? Dat kan ik invriezen'. Also de relatiekloof pijnlijk beklemtonend (serieus, hoe burgerlijk kan je klinken?)

Gelukkig was alles goed voor mijn broertje. And I quote: tè chill. In Grote Mensen Woorden vertaald betekent dit zoveel als: Ok, zus. In dat voorstel kan ik me wel vinden. Alvast bedankt voor het verzorgen van een maaltijd waarvan de bereiding je minimum twee uur van je leven zal kosten. Ik waardeel het enorm!

Om teleurstellingen en misverstanden alvast te vermijden: onderstaand recept is er geen van een traditionele Italiaanse lasagne. Ik kan namelijk geen traditionele Italiaanse lasagne maken. Ik durf dat gerust toegeven. Ik denk dat je traditionele, nationale gerechten enkel op en top kan eten wanneer ze bereid worden door de traditionele nationaliteit zelve. Een aangezien ik niet Italiaans ben maar wel Vlaams, deze lasagne: Flemish Style.
Lekker EN je kan hem invriezen in van die praktische, aluminium 1-persoonsbakjes. Dolletjes.

Wat heb je nodig?

- 250 gram (zelfgemaakte) tomatensaus
- 1 klein blike tomatenpuree
- 400 gram gehakt (kalf/varken)
- 1 pak verse lasagnevellen
- 1 ajuin
- 1 pot bechamelsaus (zelfgemaakt uiteraard)
- 5 sneden gekookte ham
- 400 gram spinazie (mag uit de diepvries maar neem er dan wel zonder room of witte saus)
- 150 gram gemalen kaas (gruyère, emmental, parmezaan, kies maar)
- kruiden (peper, zout, oregano, tijm, ...)
- 1 klontje boter

Je begint met het fijnsnipperen van de ui. Die stoof je vervolgens aan in een klontje boter tot ze glazig is. Daar voeg je het gehakt aan toe en wanneer dit een beetje 'rul' gebakken is (niet helemaal uitbakken), voeg je de tomatensaus toe. Ik had nog 'verse' tomatensaus van zomertomaten in de diepvries (duidelijk mijn nieuwe BFF) zitten maar als je gewoon passata of iets dergelijks neemt, lukt het ook wel. De bedoeling is dat de saus je gehakt omhult en niet dat je vlees erin verzuipt. Je wil namelijk een stevige lasagne, geen plas drek. Het geheel kruid je af met waar je zin in hebt. Bij mij was dat oregano, bruschetta kruidenmengeling van Oil & Vinegar, Rosa Maria dipperkruiden van Oil&Vinegar, rode wijn (ok, geen kruid maar wel een smaakmaker) en peper en zout natuurlijk.

Die pan zet je aan de kant.

Vervolgens ga je aan het werk met de bechamelsaus. Als je nu een gedetailleerde uitleg wil van mijn bechemalsaus met exacte hoeveelheden, dan zal ik je helaas moeten teleurstellen. Ik doe dat namelijk puur op gevoel. In't kort dus: boter smelten, bloem erbij, roeren tot je de bloem niet meer ruikt maar er wel een beetje een hazelnootgeurtje in de pot hangt. Dan melk erbij. Roeren. Weer melk erbij. Roeren. Weer melk erbij. Roeren. Hoewel het duidelijk geen kernfysica is, schijnen veel mensen wat moeite te hebben met bechamels. Oefening baart kunst zou ik zeggen.

Dat kruid je allemaal af (peper, zout, nootmuskaat). En daar voeg je vervolgens de fijn gesnipperde ham en de gemalen kaas aan toe. Niet té veel kaas bijdoen want het moet eerder een witte saus zijn dan een kaassaus.

Next. De spinazie. Dat is en no brainer. Je gooit die in een kommetje. Mikt dat in de micrgolf. Laat het ontdooien en vervolgens giet je de ontdooide spinazie in een zeef om het overtollige vocht eruit te duwen.

En dan is het tijd voor de opbouw hé. Je neemt een ovenschotel. Besmeert de bodem met een beetje tomatensaus en legt daar een eerste laag lasagnevellen op. Wanneer je van die verse vellen neemt, hoef je ze niet voor te koken. Dan ga je verder met een laag bolognaisesaus. Vervolgens lasagnevellen. Daarna de kaas/hamsaus. Vellen. Dan spinazie.
En nu dacht je dat ik zou zeggen 'vellen'. Maar nee, ik hou wel van een onverwachte wending op tijd en stond en ik zou voorstellen dat je op de spinazie een klein beetje van de kaassaus 'sprenkelt' (dit is trouwens een heel optimistisch werkwoord want sprenkelen gaat hier minder vlot. Misschien eerder 'kliederen').

En dan komen NU dus weer de vellen. Bolognaise saus. Vellen. En tenslotte spinazie met daarop een dikke laag kaassaus.

Werk af met wat gemalen kaas 'on top' en plaats in een voorverwarmde oven (180°) gedurende 40 minuten.

De laatste minuut kan je er de grill even opzetten voor om zo'n mooi korstje te verkrijgen (wat ik dus duidelijk vergeten ben).

Vooraleer je de lasagne aansnijdt, kan je hem best een tiental minuutjes laten 'rusten'. Dan gaat alles mooi samen kleven en valt de hele boel niet uiteen op je bord.

Stevige kost. Maar ideaal voor een 1.93 metende, 50 kilo wegende 15-jarige die nadien zonder probleem nog een banana split de grootte van Luxemburg naar binnen wulferde.