11 augustus 2013

Ijs met gouden lepeltjes

- Ik ga nooit naar de mis (ok, als mijn zus binnen een maandje naar het altaar schrijdt, zal ik wel mijn hoofd eens binnen steken)

- Wanneer ik in de miserie zit dan zal God waarschijnlijk de laatste zijn die ik om een helpend handje verzoek (en dat is louter uit praktische overwegingen)

- Ik ben zeker dat Jezus heeft bestaan maar ik vermoed dat, mocht hij een kind van deze tijd geweest zijn, we hem eerder een Risperdalkuur zouden voorschrijven dan dat we een godsdienst rond zijn persoon zouden oprichten
 
- Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid kan ik stellen dat ik niet ontstaan ben uit de rib van een man
 
- Bij 'Heilige drievuldigheid' denk ik eerder aan 'pasta met drie kazen' dan aan de vader, zijn zoon en de Heilige Geest.

Om maar te zeggen dat er devotere christenen bestaan dan ik.
 

 

Echter, wanneer het aankomt op 'schuldgevoelens' ben ik een ware christen. Zo voel ik me schuldig over het feit:

- ik niet wekelijks een blogpost schrijf
 
- ik na het lopen gisteren geen buikspieroefeningen gedaan heb (dat is masochisme gecombineerd met schuld, een waarlijk prachtige sensatie)
 
- ik vergeten ben om een handtekening op te sturen naar een mevrouw die me daar vriendelijk om verzocht op facebook
 
- ik lieg over het feit dat ik die handtekening 'vergeten' ben want ik ben ze duidelijk niet vergeten aangezien ik er nu over schrijf maar ik heb het eerst uitgesteld omdat ik zeker was dat die mevrouw een grapje maakte en toen daarna bleek dat het niet zo was (ze was zo vriendelijk mij een herinneringsbericht te sturen) durfde ik niet meer omdat het zo lang geleden was dat ze het gevraagd had en ik te beschaamd was om alsnog op haar verzoek in te gaan
 
- wild achter mijn stuur heb zitten gesticuleren naar de auto voor mij die 20 km/h (!) reed waar je 50 mag. Toen ik de man inhaalde, bleek het een zwarte medemens te zijn waarbij ik prompt in elkaar kromp van schaamte omdat die man nu waarschijnlijk niets anders kon dan mij als een onverdraagzame racist te beschouwen (hierbij expres gebruik van een pleonasme om de negatieve connatie te benadrukken van het woord)
 
- ik mezelf er soms op betrap een minimale mate aan opluchting te ervaren wanneer ik op het nieuws hoor dat er een natuurramp is geweest met honderden slachtoffers. Ik weet dat het monsterlijk is maar ik kan er niets aan doen: Stiekem denk ik dan  'Oef, dat is weer een mooi staaltje van Darwins' theorie, we zijn weer iets verder verwijderd van totale overbevolking op aarde'.  
 
- ik zelden of nooit geld geef aan bedelaars omdat ik mezelf wijs maak dat 'ze er toch wel drank mee gaan kopen'
 
- ik duidelijk iemand geworden ben die er geen problemen mee heeft om mensen in hokjes te duwen.

En dat zijn dan nog alleen maar de zonden van afgelopen week. Het ironische is dat ik er helemaal niets aan doe. Er is niemand die me tegen houdt om die handtekening op te sturen  of om me op de grond te vleien en hier ter plekke een paar sit- ups te doen maar nee hoor. Niet deze meid. Tegen mijn zestigste verjaardag heb ik een bochel, enkel en alleen door het denkbeeldige gewicht van het op mijn schouders getorste, zelfbezorgde leed.

En dan heb ik het nog niet gehad over schuldgevoelens met betrekking tot eten. Niet over 'eten om te voeden' hé, dat zou volledig belachelijk zijn (Krantenkop: 'Jonge vrouw sterft hongerdood uit schuldgevoel') maar omdat ik OVER-eet. Ik ben zo'n gulzig varken, dat wil je niet geweten hebben.
 
Vermoedelijk heeft dat te maken met het feit dat ik uit een groot gezin kom. Wanneer bij ons op vrijdgavond de schotel met toastjes op tafel kwam, zweer ik dat gedurende de 5 seconden die daarop volgden, enkel een soort wazige beeldenstroom kon worden waargenomen: kleine, grijpgrage maar uitermate doeltreffende kinderklauwtjes die -sneller dan waarneembaar voor het menselijke oog- de hele plateau plunderden. Het was simpelweg vechten om je brokje. Daardoor kauw ik nu dus ook bijna nooit op mijn eten.
Ik wil niet opscheppen ofzo maar ik denk dat ik een brokje vlees van gemiddeld 70 gram integraal kan inslikken, zonder te kauwen en/of erin te stikken.
Niet kauwen was gewoon efficiënter. Kauwers waren tijdverspillers. Tijdverspillers bleven achter met kruimels.
 
Mijn 'overlevingsinstinct' van toen zorgt er nu voor dat ik niet weet wanneer ik genoeg heb. Eens 'the point of no return' en alle ratio voorbij blijf ik gaan tot er niets meer rest, behalve dan dus het schuldgevoel.
 
Laatst maakte ik onderstaand ijs als dessert bij een etentje en op zo'n momenten wordt 'mijn probleem' pas echt gênant. Daar waar iedereen het netjes houdt bij zijn individuele bordje, zet ik na mijn eigen portie de bak op tafel, lepel in de aanslag en lebber ik zonder enige moeite, na reeds drie copieuze gangen achter de kiezen te hebben, een litertje roomijs weg.
 
Zou 'over -eten' in het Goddelijk Oordeel te boek staan als een officiële zonde? En zo ja, zou er dan geen 'noot' bestaan waarbij voor onderstaand roomijs een uitzondering wordt gemaakt?
 
Want, lieve mensen, dit verveine- ijs is werkelijk Goddelijk.



Ik combineerde het in een dessertbordje met gemarineerde en gebakken aardbeitjes en muntmeringues. Beeld u even in: een hap ijs: vol, romig, smeuïg, koel en citrus-achtig tegelijkertijd in combinatie met krokante wolkjes muntmeringue en daarna de zoet- zure verfrissing van warm-koude zomeraardbeitjes.

Geef dit met een gouden lepeltje en hierboven spreekt niemand nog van rijstpap.

Eens proberen?

Voor 1 liter verveine-ijs hebt u nodig:

- 10 gram verse verveine (als u een goede groenteboer hebt, dan kan u vragen of ze dat voor u bestellen, indien het niet voorradig is. Ik ga altijd naar 'Isabelle' in Kortrijk)
- 375 gram volle melk
- 375 ml volle room
- 150 gram suiker
- een snuifje zout
- 6 eierdooiers


 
Giet de melk in een pannetje, samen met de verse verveine, 125 ml room, alle suiker en een snuif zout op een zacht vuurtje verwarmen.
Eens warm (maar niet kokend) haal je de pan van het vuur en laat je dit mengsel gewoon staan (een uurtje of zo) zodat alle smaken zich mooi kunnen vermengen.
 
Klop dan de eierdooiers in 'ruban' ('in een lint' of dik opkloppen tot ze lichtgeel zijn van kleur in plaats van oranje). Warm het melk-mengsel terug op en giet 1 pollepel van de warme melk bij de eierdooiers. Meng dit goed en giet dan de eierdooiers bij de rest van de melk (dit doe je om de eierdooiers als wat warmte mee te geven zodat de 'schok' met de warme melk niet te groot is en je de kans om een omelet tot een minimum herleidt).
Verwarm het geheel zachtjes tot het bindt. Nu heb je een 'custard', zoals dat men placht te noemen in Angelsaksische oorden.
Klop de rest van de room lobbig en spatel dit onder de custard. Laat het ijs-beslag nu een nacht afkoelen in de koelkast.
Draai de volgende dag tot roomijs.
 
Correctie: tot Absoluut Goddelijk Hemels Roomijs
 
Niets mis dus met het zo te eten maar als je het geeft als dessert bij een etentje, dan mogen er wat extra texturen aan toegevoegd worden hé.

Een muntmeringue bijvoorbeeld?
(Nee, ik heb geen foto's, en ja, ik voel me er schuldig over)
 
Mocht u zich desondanks in 1 van die wilde, onbezonnen buien bevinden waardoor u iets hebt van: 'Ja, ik maak die muntmeringue gewoon!! En ik doe het ZONDER foto!!!' dan is dit het recept:
 
Je blendert (of vijzelt) 200 gram suiker fijn met een handvol verse munt.
Dan klop je 100 gram eiwit (dat zijn ongeveer 3 eiwitten) op met 60 gram van je vers gemaakte muntsuiker. Die 60 gram voeg je beetje per beetje bij het eiwit dat je aan het opkloppen bent. Dus niet alles er in één keer bijkappen.
Vervolgens maak je een suikersiroop door de resterende 140 gram muntsuiker op te lossen in 17 gram limoensap. De suikersiroop laat je een beetje afkoelen en dan giet je die bij het (nog steeds opkloppende eiwit). Je mag stoppen met opkloppen wanner je eiwit van die mooie, glanzende pieken vertoont. Je weet wel, het soort pieken dat je doet denken aan bergtoppen, bedekt door het zachtste sneeuwdeken dat je je kan inbeelden. Van die sneeuw waar Disney een patent op heeft.
Vervolgens breng je het meringuebeslag over in een spuitzak en spuit je van die mooie, sierlijke krulletjes op een met bakpapier beklede bakplaat.
OF je doet zoals ik en je kwakt gewoon wat hopen van het mengsel op de met bakpapier beklede bakplaat omdat je niet overweg kan met spuitzak.
Bak de meringues gedurende 75 minuten op 160 graden met de oven op een kier en laat ze afkoelen.
 
Muntmeringue verkruimeld over verveine-roomijs= Lekker!!!
 
Ik smeet er nog wat gemarineerde en gebakken aardbeitjes bij en ik moet zeggen: dit dessert grenst wat mij betreft aan de perfectie qua smakencombinaties.
Maar laat u zich vooral door mij niets wijsmaken.
Ik ben slechts een Goddeloze hond.





8 opmerkingen:

  1. Dag Stephanie, MegaCoole blog! Waar kunnen we u contacteren om te bespreken wat mogelijkheden zijn voor hapjescatering (30-50 personen) op 31/8 ek.? Ibiza of mediterraanse stijl.
    Mijn man wordt 50 en momenteel kregen we enkel offertes voor typische Spaanse tapas. Jammer genoeg is Sergio al bezet op 31/8, vandaar dat ik aan u dacht...
    Christina

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Mss is het makkelijker als je me contacteert op party@dooms.eu?

      Verwijderen
    2. Dag Christina. Bedankt voor je complimentje ivm mijn blog. Ik vind het ook erg flatterend dat je me wil vragen om het feest van je man te cateren (wens hem proficiat) maar ik vrees dat ik geen traiteurdiensten doe. Ik hoop in elk geval dat je er een heel leuk feest van maakt.

      Verwijderen
  2. Ik ben nu geen echte dessertmens maar van dit krijg ik nu echt water in de mond! En jouw schrijven... gegarandeerd spontaan gegniffel!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. :) een heel mooie compliment, waarvoor dank!

      Verwijderen
    2. mooi dus. niet mooie. ik spreek meestal goed Nederlands hoor

      Verwijderen