3 oktober 2013

De perfecte hummus

Mogelijks denken sommigen onder jullie dat mijn langdurig stilzwijgen op deze blog een rechtstreeks gevolg is van het onledig bezig houden van mezelf. Niets is minder waar.

Lezers van deze blog zijn vanzelfsprekend mensen met smaak. Meer dan waarschijnlijk tevens mensen met een brede culturele kennis, een waaier aan boeiende interesses, een fantastisch gevoel voor humor, een ongelofelijke levenslust en een torenhoge intelligentie.
Het is dan ook niet meer dan normaal dat jullie hoge eisen stellen aan het leven, de mensen met wie jullie je omringen en de dingen die jullie in jullie mond steken.
Welnu, deze nederige dienster is blij u te mogen melden dat ze mogelijks een kleine bijdrage kan leveren aan uw torenhoge eisenpakket en u een receptje kan bieden dat niet gewoon de perfectie benadert. Nee, dat simpelweg de perfectie belichaamt!

Dat ik iemand ben die houdt van lekker eten, mag intussen wel duidelijk wezen (het zou volstrekt idioot zijn om een foodblog te beginnen wanneer je iets hebt van 'stront of truffel, ik smaak het verschil niet echt'). Hopelijk vergeeft u het mij wanneer ik lichtzinnig poneer dat je enkel een échte 'foodie' (vreselijk woord vind ik persoonlijk maar het moet het maar doen bij gebrek aan beter) bent wanneer je openstaat voor ALLE culinaire culturen.

De moeilijkste vraag die je mij kan stellen is 'wat eet je het liefst' (vlot gevolgd door zowat elke wiskundige vraag met een uitkomst van boven de honderd).
Waar ik zin in heb, hangt zo zeer af van het moment van de dag, het seizoen, de weersomstandigheden en (niet in het minst) mijn hormonale huishouding dat er niet één ding uit te kiezen valt.
Zelfs op het brede vlak van 'wereldkeukens' is het moeilijk beslissen maar heel misschien heeft de mysterieuze keuken van het Midden-Oosten bij mij wel een streepje voor.


Hummus: daarover zal het vandaag dus gaan

Ik denk dat over het Midden Oosten en zijn (culinaire) cultuur veel misverstanden bestaan. Immers, onbekend is vaak onbemind. Laat u vooral ook niet misleiden door onderstaande wetten die nog steeds gangbaar zijn. Ik ben er (quasi) zeker van dat het bestaan ervan volledig rationeel verklaard kan worden.

Bijvoorbeeld:

- In Israël is het verboden om beren mee te brengen naar het strand.
--> Ik snap deze ergens wel hoor. Zijn de kindjes gezellig een zandkasteel aan het bouwen, gaat er zo'n beer op zitten. Of denk je: 'even een hengeltje uitgooien', staat Winny's grote broer aan tien per uur die vis uit de zee te scheppen en aldus de pret voor iedere visser te bederven.
En dan was er nog iets... even denken... Ahja, ze hebben de neiging mensen op te fretten.

- Volgens de Libanese wet mag een man seksuele betrekkingen onderhouden met een dier maar ENKEL EN ALLEEN wanneer dat dier vrouwelijk is.
--> Geef toe, waar zou het eindigen wanneer je zomaar ieder WILLEKEURIG dier kan bespringen? Orde en regels zijn de hoeksteen van elke beschaving.

- In het licht van het voorgaande is het tevens vermeldenswaardig dat je het (vrouwelijke) schaap waarmee je romantisch bent geweest NIET mag opeten. Op risico van de doodstraf. Ik kan verkeerd zijn maar volgens mij zit Michel Vandenbossche daar voor iets tussen.

Genoeg gelachen. Even serieus nu weer. De culinaire rijkdom van het Midden-Oosten is gigantisch. Hoe meer je je erin verdiept, hoe meer je beseft dat je nog niets weet. Alle respect voor pakweg de Aziatisch keuken (ook niets minder dan heerlijk) maar het is niet zo super-moeilijk om daar de basisbeginselen van onder de knie te krijgen: neem een beetje koriander, een beetje sojasaus, wat gember en een kneepje limoen en je komt al een beetje in de buurt.

Niet echt het geval voor de oriëntaalse keuken. De landen der 1001-nachten herbergen op zijn minst 1001 smaken. al die smaken zijn dan nog eens op een miljoen mogelijke manieren te combineren en geen één schotel zal ooit twee maal exact hetzelfde smaken.
Ik denk dat het, misschien wel meer dan welke andere keuken ook, een keuken van intuïtie is. Van proeven, van met het buikgevoel iets creëeren, bijkruiden, afsmaken en de perfecte balans zien te vinden tussen aards-pittig-zerp-rokerig-fris.

Ik denk dat ik nu al zo'n 10-tal jaren bekend ben met het begrip 'hummus'. Eerlijk is eerlijk: liefde op het eerste zicht was het bij mij ook niet en het is iets wat je maar moeilijk verkocht krijgt aan mensen die het niet kennen. Daar zijn verschillende redenen voor (hou je maar vast hoor mensen want hier komt weer één van mijn befaamde niet-wetenschappelijke, niet-evidence-based en volledig van de pot gerukte verklaringen van hoe de wereld in elkaar steekt):

- de kleur. Het is niet fris felgroen zoals mollige erwtjes die net uit hun peul tevoorschijn 'poppen'. Het is niet verleidelijk dieprood zoals een warm geroosterde rode biet. Noch is het maagdelijk wit als verse, knapperige bloem-kool. Nee, het is beige. Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid de minst sexy kleur ter wereld.

- de structuur. Niet crunchy of knapperig. Niet fluwelig (*kom ik later nog op terug) of sappig maar wel: een soort dikke pap die in een wedstrijd met een potje babyvoeding zeker en vast het onderspit delft

- de naam. Niet exotisch als 'kumbava', niet robuust als 'knolselder' en al zeker niet mondwaterend als 'roomboterkoekje'. Wel een directe geheugenlink naar grijze, doorregende schooltripjes naar het bos: 'hummus'. We gaan maar zwijgen van de Nederlandse vertaling ('kikkererwtenpuree) zeker? Want dan is het bleiten met de pet op.

Met andere woorden: het ziet eruit als iets wat de kat heeft uitgekotst en het klinkt als een schimmel. Al zin?


En toch beste mensen kondig ik u met heel veel trots en een enorme portie vreugde aan dat ik EINDELIJK het perfecte recept voor humus heb gevonden en dat het mmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm zo lekker is!

Ok, ok, de naam is nog niet veranderd en het is nog steeds beige (maar ook daar kan iets aan gedaan worden. zie verder voor variaties). Verder weinig kans dat het zal knisperen tussen je tanden (hopelijk toch niet)  maar wél heeft het de substantie van lobbig opgeklopte room en voert de smaak je instant weg op een vliegend tapijt naar zinderend hete woestijnen.
Ik vraag u: heeft een potje préparé ooit hetzelfde voor u gedaan?? Ik dacht het niet....

Hoe beginnen we nu aan dit achtste wereldwonder?

Wel nu, zoals de meeste dingen in het leven is de perfectie niet in 1-2-3 te bereiken. Life's a bitch, deal with it. Maar vertrouw me, alles zal vergeten zijn wanneer u achterover leunt in uw luie zetel in het uitstekende gezelschap van een glaasje wit, de afstandsbediening en een potje hummus + crackertjes, want onderstaand stappenplan is uw kostbare tijd meer dan waard.

Vlieg met me mee! (Jaja, ik besef maar al te goed dat enkel de Aladdin-fans onder u nu hun wenkbrauwen niet fronsen maar ik kon het niet laten. Sorry daarvoor)

Stap 1:

Breek een pak gedroogde kikkererwten open. Dit is al de eerste valkuil. Kikkererwten uit blik zullen NIET voldoen. Gedroogde dus. Inderdaad, van die soort die je een nacht te week moet zetten.

Stap 2:

Giet de geweekte kikkererwten de volgende dag af. Aan diegenen die nu denken: 'koken maar, die handel', zeg ik enkel 'Hah!' want we zijn aanbeland bij slinkse truk nummer 1. We koken de kikkererwten niet onmiddelijk. Nee, we zetten ze op een mild vuurtje, gewoon, zo, droog, enkel bestrooid met een stevige snuif bicarbonaat. Roeren maar nu, beste mensen, want dit brandt snel aan.
Waarom doen we dit? Kikkererwten hebben de neiging om net zoals hun collega-peulvruchten omhuld te zijn met een fijn vliesje. Dit vliesje maakt de erwt taai en wanneer je ze pureert, zal het je voor eeuwig en altijd verhinderen een gladde textuur te verkrijgen. Daarom zingen wij in koor: 'Wég met het vliesje!!!' (ok, hier bestaat geen Disney-excuus voor maar ik ben gewoon enthousiast. Laat me nu gewoon maar even mezelf zijn)

Stap 3:

Na een paar minuten (onder voortdurend roeren) mag je er eindelijk het water bijvoegen. Zorg dat de kikkererwten goed onder staan. Plaats nu eerst een kommetje met water in de diepvries. Ik zeg dit niet omdat ik één of ander ziek gevoel van humor heb. Het heeft een doel. Doe het gewoon!!!!!! NU!!!!
Klaar? Ok dan, lieverds, laat ons verder gaan. Na een minuut of 20 zouden de erwten zacht moeten zijn (indien niet: laat nog verder koken! Je moet ze makkelijk kunnen 'pletten' tussen je vingers) en zou het bicarbonaat ervoor gezorgd moeten hebben dat de vliesjes zich als bij wonder van de kikkererwten hebben afgescheiden.
Dat was bij mij natuurlijk niét het geval. Ok, de vliesjes kwamen los maar de etterbakken weigerden boven te drijven. Dus heb ik maar gedaan wat elke vrouw met een missie zou doen: de fuckers er met blote handen van tussen uit gehaald.



Stap 4

Eens je enkel erwten over hebt minus vliesjes, zijn we slechts enkele stappen verwijderd van de perfecte hummus. Haal het bakje water van daarnet uit de diepvries. Zet het naast je neer. Haal je blender (in mijn geval thermomix, I love you darling! Kusjes!!!!) tevoorschijn en 'pulse' de erwten enkele keren. Haal er nu de smaakmakers bij zijnde:
- tahin (sesampasta verkrijgbaar in de exotische winkel in uw buurt of in de dehlaize maar daar vind ik hem niet zo goed, eerlijk gezegd. Nog een extra noot: als u hummus al bijzonder avontuurlijk vindt, eet niét van de tahin. Die zal smerig smaken en is enkel geschikt voor doorwinterde smaakpapillen). Reken per kop (gekookte) kikkererwten 1/3 kop tahin
- citroensap (sap van een kleine halve citroen)
- look (2 teentjes)
- zout (een snuifje)
- 2 tl (geroosterde) komijnzaadjes

Blender alle bovenstaande ingrediënten met de kikkererwten. En dan nu: enter slinkse truk n°2. Neem er het ijswater bij en giet het straalsgewijs, terwijl je blender draait, bij de kikkererwtenpasta. Als bij toverslag krijg je de romigste, fluweligste, zachtste hummus die je lodderige ogen ooit aanschouwd zullen hebben. Ik zweer het, de mijne zag er zo zacht uit dat het heel wat zelfbeheersing kostte om mijn hoofd er niet in te duwen.
 



Stap 5

De afwerking. Je kan eventueel, als je zo iemand bent die ook zonder moeite het deeg van de cake niét uit de pot lekt, de hummus laten afkoelen in de frigo. Als je geen robot zonder enige menselijke emotie bent, wil je direct eten en dan doe je het volgende: schep de hummus in een kommetje. Overgiet met een genereuze straal van je beste olijfolie. Werk af met wat chilipeper/poeder/komijnzaad, neem een warm pitabroodje (bij voorkeur) of een kant-en-klaar-crackertje (in geval van nood) en aanvallen maar!!!

Stap 6

Variaties. Eens u de basis onder de knie hebt, kan het experimenteren beginnen. Goeie (oosterse) combinaties zijn:
- hummus + wortels (stoof wortels met komijn en een beetje appelsiensap tot ze gaar zijn, pureer en roer onder je hummus)
- hummus + auberginepuree (prik gaatjes in een aubergine, rooster ze gedurende minsten een uur in de oven, schep het vruchtvlees eruit en meng onder je hummus)
- hummus + artisjokharten (kwak een blik artisjokharten in je blender en mix samen met je humus of neem van die in olie gearomatiseerde dure potjes uit de delhaize of delicatessenwinkel)
- hummus + harissa (kan ook zelf gemaakt worden maar daar over een andere keer meer)
- hummus + kruiden als za'atar, geroosterde sesam, sumac, ....


Tot een volgende aflevering vol doldwaze strapatsen!



4 opmerkingen:

  1. Hummus, my favourite! Bij ons staat hij op de kaart@Kunstemaecker café en al zeg ik het zelf de beste hummus ooit. Helemaal mee eens de potjes kikkererwten doen het niet en de vliesjes moeten er uit. Bijna gelijkaardig recept. Ik doe wel da ding met het diepvrieserke niet. Je moet eens komen proeven. Grtjs Marij x

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hey Marij! Ik kom met veel plezier proeven. Wanneer gaat je foodevenement weer door? Ik heb daar nog niet op geantwoord hé... (schaamrood nu)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Leuke recepten en grappig verteld. Die tip van de kikkererwten kende ik nog niet maar ga ik eens proberen. Ik wil ook romige humus!
    Ik had niet echt problemen met de vliesjes, haha maar het kan altijd beter.

    BeantwoordenVerwijderen