3 juli 2013

Ons dagelijks brood

Ik ben geen al te beste slaper. Nooit geweest. Een uur of drie wakker liggen, was (en is) geen uitzondering. Omdat mijn moeder het om de één of andere reden niet gepast vond dat ik als kind boeken las 's avonds laat (misschien had ze liever dat ik met oudere jongens op boosters rond reed en ondertussen coke snoof?), gebeurde dat stiekem, onder het donsdeken, met mijn hand op het lichtknopje, klaar om te duwen van het moment dat ik haar stappen  op de trap hoorde.

Er waren echter momenten dat zelfs boeken geen soelaas konden bieden en dan gaf ik me over aan fantasieën. Gelieve nu niet onmiddellijk de Mieke Maaike-toer op te gaan. Ik was juist een heel braaf meisje, met kuise gedachten. Zo eentje met een proper 'page-kopje', witte turnpantoffeltjes, een marineblauw kleedje en -wat al te snel -blozende kaakjes. Maar in die twilight zone tussen waken en slapen werd ik opeens iemand anders.

In mijn schemerzone-gedachtengoed heette ik niet Stephanie maar Tiffany of Jessy (gelieve in gedachten te houden dat we ons situeren begin '90). Mijn haar was niet Venetiaans blond maar ravenzwart en ik droeg het in één van die hippe, van gel vergeven kuiven. Ook ging ik niet aan het stotteren toen Wouter T. (toenmalige object of interest) naar mij keek, maar stapte ik vol zelfvertrouwen naar hem toe en vuurde de ene gevatte opmerking na de andere op hem af waarop hij zich prompt aan mijn -in lange lakleren laarzen gestoken - voeten (~Pretty Woman) wierp. Ik sprak geen net AN (zoals het ons thuis onderwezen werd door mijn van Turnhout afkomstige moeder) maar plat West-Vlaams dat ik fluisterend in het donker oefende (Tès a shwon us ennè*). Het zal u niet verbazen dat mijn moeder af en toe mijn slaapkamerdeur openstak en schril -met nauwelijk verhulde angst dat haar dochter psychotisch was- vroeg: 'Met wie was je daar aan het praten?' (waarop ik dus op mijn beurt weer rood werd en ging stotteren).

* Iepers voor: het is een mooi huis hé. Uren en uren oefening, beste mensen. Staat in de top tien van Persoonlijke Grote Verwezenlijkingen.

Ik moet u bekennen dat ik me de dag van vandaag- op de gezegende leeftijd van 28- nog wel eens durf over te geven aan dergelijke frivole hersenspinsels tijdens slapeloze uurtjes. Mijn echtgenoot ligt naast me vredig te briesen (hij snurkt niet, hij briest. U weet wel: luid ademen door de neus. Dat is zo mogelijk nog vervelender dan wanneer hij zou snurken want je kan iemand moeilijk gebieden om 'te stoppen met ademen'). Nu goed, ik lig daar dus, slapeloos te wezen en dan geef ik me eraan over: je reinste escapisme.  

Gelukkig heb ik anno 2013 een iets steviger zelfbeeld ontwikkeld waardoor ik me kan schikken in mijn eigen naam. Ook voel ik niet langer de behoefte om met een ander haarkleur door het leven te gaan. En wat de gevatte opmerkingen betreft: daar heb ik nu een blog voor.
Wel durf ik nog eens te fantaseren over een bepaald imago (kniehoge laklaarzen maken plaats voor Chanel avondjurken of Stella McCartney homeware) en qua locatie zijn we van een Ieperse speelplaats verhuisd naar Manhatten (~Sex and the City) of een Balinees Bountystrand (~Nancy van de laagste prijsgarantie).

Ik ga me zelfs niet afvragen of andere mensen dergelijke dingen ook doen (want ik ben te bang voor het antwoord) maar ik vrees dat de verklaring voor mijn vluchtgedrag te wijten is aan een latente ontevredenheid over het dagdagelijkse leven.
Oftewel: 'het gras is altijd groener aan de andere kant'

Waar ik als 9-jarige droomde om mijn eigen sproetige, onhandige, rosse zelf in te ruilen tegen een exotische, zelfverzekerde vamp (met een lichte neiging tot prostitutie), mijmer ik nu af en toe over hoe het zou zijn om niét mee te hoeven draaien in de dagdagelijkse mallemolen genaamd 'het Westerse middenklasseleven' en droom ik van een bestaan vol ONverantwoordelijkheden, te ontdekken horizonten, wilde avonturen en een kast (koffer) vol designerkleren.

Noem het verwend, kinderachtig of belachelijk. Noem het zoals u wil maar het helpt mij om mijn slapeloze uren aangenaam te overbruggen en aldus zachtjes en vredevol af te drijven naar de echte droomwereld.

Vervolgens breekt een nieuwe dag aan.

In het genadeloze ochtendgloren zijn mijn nachtelijke fantomen verder weg dan ooit en de alledaagse routine dwingt me opnieuw in de pas. Ik stap op de fiets richting werk en overloop het programma van die dag. Dan weerklinkt door de ipod opeens mijn favoriete nummer van het moment. De zon werpt zijn eerste stralen over de Wevelgemse akkerlanden en mijn zintuigen worden geprikkeld door een frisse, groene geur, het kenmerkend gevolg van een nachtelijke regenbui.

Ik bedenk dat ze in Manhatten vast geen Stromae spelen en dat het op zo'n Balinees strand waarschijnlijk wel stinkt met al die Heilige koeien die maar in het wild lopen te stampen en kakken. Op zo'n moment klopt het plaatje en voor eventjes is alles precies goed zoals het is.
Hoe placht men dat ook alweer te zeggen? Ahja, 'geluk schuilt in de kleine dingen'.

Kleine dingen zoals daar zijn:

- je eerste kop koffie 's morgens die net goed is van sterkte
- tijdens je ochtendloopje in een sprankelend winter-wonderland naar de inktzwarte hemel kijken en een ster zien vallen
- een fris glaasje rosé op een zwoele zomeravond
- bloesems in de lente en klaprozen in de zomer
- de geur van versgebakken brood in je keuken

Laten we even inzoomen op dit laatste. Ik weet niet of jullie al eens hebben nagedacht over je lievelingsgeur? Ik dus wel (intussen zal u wel doorhebben dat het spannendste deel van mijn leven zich in mijn hoofd afspeelt).
Vroeger was het vanillesuiker. Nu gaat het tussen versgemalen koffiebonen (een doorwinterde cokehead heeft geen lap aan hoe ik op zondag boven die molen zit te snuiven) en de geur van versgebakken brood.
Dat laatste is wat mij betreft het toppunt van ambacht. Noem me ouderwets of anti-feministisch maar als ik eigenhandig uit mijn oven een zelf gefrabiceerd brood kan halen, dan ben ik heel eventjes de verpersoonlijking van Nigella's Goddelijke Huisvrouw (laten we voor het gemak maar vergeten dat ik nog liever 24 uur diarree heb dan te moeten dweilen).

Er zijn echter wel enkele praktische kwaaltjes verbonden aan het Bakken Der Brood:

- het is verdomd tijdsintensief
- je moet John Massis heten wil je het deeg goed kunnen kneden zonder broodbakmachine
- de broden die ik in mijn leven al gefrabiceerd heb waren heel handig te gebruiken als wapen in geval van gevaar maar iets minder geschikt om te eten

Gelukkig is dat allemaal verleden tijd want nu is er het:

 Je-Hoeft-Niet-Te-Kneden-Brood (oftewel in het Engels: No Knead Bread, bekt net iéts beter)

Een hele hype geweest in foodblogland (in 2007) en ik loop natuurlijk mijlenver achter door het nu te posten maar dat zal me worst wezen want: OMG dit is LEKKER BROOD!!!! En zoals de naam doet vermoeden: ZONDER KNEDEN. Je krijgt: een heerlijk, luchtig, bijna sappig kruim vol artisanale luchtgaten omgeven door de knapperigste, rustiekste korst waar je ooit je bijters hebt in gezet.

Nog eens: LEKKER BROOD dus ZONDER KNEDEN!!!!!

In de praktijk komt het hierop neer: je mengt water, bloem, gist en een snuifje zout. Je mengt dat onder elkaar met het eerste beste werktuig dat je in je klauwen krijgt en je laat het staan. 24 uur (ok, het 'tijdsintensieve' aspect is nog niet helemaal weg gewerkt maar we moeten ook niet blijven zagen over details). Vervolgens gaat het de oven in gedurende een uurtje en tadaaaa:

Geef toe?

Dat het brood een match made in heaven is met de konfituur die ik sinds vorige post in mijn frigo heb staan, is alleen maar mooi meegnomen. Maar wat ik echt het toppunt van heerlijkheid vind is het volgende: een stukje van dit warme, knapperige brood gesopt in kwaliteitsolijfolie (Priorat bijvoorbeeld) met een paar schilfertjes Maldon zout. Mocht ik een ter dood veroordeelde zijn, ik zou wel weten wat mijn laatste maaltijd moet worden.

En ja, ik weet dat dit geen olijfolie is maar boter en ook dat de boter eigenlijk in een esthetisch verantwoord krulletje op het brood moet liggen. Ik weet dat allemaal. Maar het is nu zo. ok? Laat het gewoon los!

Recept voor 1 brood:

- 3 'cups' of flower (het is een Amerikaans gegeven dus heb ik gewoon een soeptas genomen en die gevuld met bloem. Wanneer je je overige ingrediënten in diezelfde soeptas afweegt, zullen je verhoudingen kloppen)
- 1/2 theelepel gedroogde gist
- 1 tl maldon zout (ik vond dat mijn brood iets meer gezouten mocht zijn maar doe vooral uw eigen goesting)
- 1.5 'cups' lauw water

Kap alles samen in een kom, meng de ingrediënten onder elkaar. Bedek de kom met plastiek folie en laat 12-20 uur staan op een warme, droge plaats.

Na die opgegeven tijdsspanne ziet je deeg er nogal funky uit (it's alive!) en is het héél kleverig.


Eventjes doorbijten nu: bebloem een proper werkvlak, maak je handen nat en kap het deeg uit. 'Vouw' het samen (maak je geen zorgen als het echt heel kleverig aanvoelt, dat was bij mij ook zo, het vouwen is eerder een soort pletten) en laat het nog eens 2 uur rusten.
Verwarm je oven voor op 230 graden. Tijdens het laatste halfuur van die twee laatste uren rijstijd, plaats je een Creuset (of een andere ovenschaal) in de warme oven. Gewoon zo. Je moet die niet invetten of niets.
Neem na dat halfuur de pot weer uit de oven (hier is het aangewezen je ovenwanten te gebruiken) en kap het deeg in de pot (opnieuw: je moet niet invetten of bebloemen, vertrouw mij -of God als die je betrouwbaarder overkomt- alles komt goed).
Plaats de pot -afgedekt met een deksel- in de oven gedurende 40 à 45 minuten. Haal dan het deksel eraf en laat het brood nog een kwartier verder garen. Zo krijg je die ultra knapperige korst.

Omdat ik ongeveer evenveel beheersing heb als een troep uitgehongerde wolven, heb ik het brood niet eens laten afkoelen toen ik het uit de oven haalde maar onmiddellijk aan het ontbijt (brunch, whatever) geserveerd.

Een overzicht: koffie van vers gemalen koffiebonen, zelfgemaakte aardbeienkonfituur, boerenboter van de lokale zuivelboer én warm, handgebakken brood.


Fifties housewives vs. Stephanie: 0-1.









6 opmerkingen:

  1. Bon, dat ga ik proberen :) Waar vind jij Maldon zout?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dag Lieve. Ik vind het bij mijn slager (Mylle) of vishandel (Lanckman) in Kortrijk maar ik weet niet of jij uit de buurt komt? Anders heb je er niet zo veel aan natuurlijk....

      Verwijderen
    2. Ik kom uit en woon in de Oost Vlaanders ;) Maar de vishandel is een goed idee, de kans is groot dat ze dat bij de onze ook hebben. Het brood lukt niet trouwens, al 2 pogingen achter de rug en een eerder plat oneetbaar iets als resultaat. Damn!

      Verwijderen
    3. Oei. Daar zal wel een eenvoudige verklaring voor bestaan. Stuur anders eens door wat je precies doet? (stap voor stap). Misschien kan ik helpen?

      Verwijderen
  2. Terug super genoten van je literair stukje !!! Het brood ziet er heerlijk uit. Ik ga het zeker uitproberen.

    BeantwoordenVerwijderen