26 mei 2013

E viva Catalunya

Toen ik hoorde dat we naar Barcelona vlogen zou je kunnen denken dat volgende gedachten mn eerste waren:

- Machtig! Tapas!
- Super! Een culinaire verkenningstocht met twee van de beste chefs ter wereld!
- Goh, al die plekken waar ik ga komen waar een doorsnee toerist nooit geraakt!

Maar in werkelijkheid dacht ik:

So long suckers! Gimme that vitamin D-shot. Right now!

Niet dat ik de 50 tinten klimatologisch grijs van de laatste maanden niet leuk vind hoor. Ik vind het zo ongeveer even opwindend als zijn literaire equivalent.

Er zijn echter geen zekerheden meer in het leven. Eventjes koesterde ik, vanuit het vliegtuig, nog de ijdele hoop dat het dikke, grijze wolkendek boven Barcelona een hardnekkige vorm van ochtendnevel was, maar niets bleek minder waar. Een luttele tien graden 'verwarmde' de stad en een ijzige regen zeikte de hele dag op ons neer.

Familie en vrienden kennen mij als een onverbeterlijke positivo. Het credo 'there's no place like home' indachtig, voelde ik me al snel helemaal thuis in de Catalaanse contreien.

Mensen die me laatstleden een duif zagen verkrachten (niet letterlijk, dat zou echt foute tv hebben opgeleverd) en het mooiste lelijke supermarkttaartje zagen creëren, zullen misschien ook wel begrijpen dat het zelfvertrouwen een beetje zoek was. Ik kampte met levensvragen als:

'Kan ik dit wel?'
'Waren de opdrachten daarvoor misschien gewoon dingen die me lagen en zal ik nu eindelijk door de mand vallen?'
en
 'Zou het rattenvergif dat ik in het park van Wevelgem heb uitgestrooid ook zijn werk doen bij mijn gevederde vriendjes?'

Maar opgeven was geen optie (echt, letterlijk hé, dat staat in het contract) dus sprak ik mezelf coachend toe: 'Coorevits, ofwel blijf je neuten als een seut en lig je er binnen de kortste keren uit. Ofwel zie je het voor wat het is en dat is een gratis tripje naar Barcelona met twee sterrenchefs om te gaan doen wat je het liefst doet in de wereld: eten (en nog iets... ahja, koken...). So: enjoy the ride while it lasts.'

Bovendien, ik mocht nog gigantisch op mijn bek gaan, die cocktail en sferische olijf konden ze me alvast niet meer afnemen.

Eerste stop: Priorat. Aka de Heilige Graal van de olijfolie. Ik weet niet hoe het met jullie zit maar ik persoonlijk had nog nooit olie gedronken. Nu zou ik niet onmiddellijk compleet uit de bol gaan en een fles Alijfolie drinken (Aldi-olie) maar als je zo'n slokje van dat Priorat-stuff aangeboden krijgt: niet aarzelen! Lekker fruitig, pittig in de keel en heerlijk geurend naar vers gemaaid gras (iets wat ik er zelf natuurlijk ook al lang uit gehaald had maar kom, je moet die chefs ook iets gunnen hé... ahem)

Vervolgens was het tijd om te doen waar we voor gekomen waren: een beetje koken. Het was alsof de Goden me weer gunstig gezind waren want die romesco, dat is nu eens iets waar ik me volledig kan ik laten gaan.

Kijk, even een persoonlijke noot: ik ken mijn zwaktes. Ik wéét dat ik niet de (levens)ervaring van Carla of Bram heb. Evenmin beschik ik over de finesse van Sara maar ik weet ook wat ik wel kan. En dat is schaamteloos kopiëren.

                            

Nadat ik meer dan de helft van die pot saus had leeggelebberd wist ik ongeveer wel hoe de balans zoet-zuur-zout zat en aangezien de vereiste ingrediënten voorhanden waren, was het enkel nog een kwestie van puzzelen. En vijzelen.

Ik zou jullie graag het exacte recept van de romesco meedelen maar het probleem is dat ik voor zo'n dingen nooit met concrete hoeveelheden werk. Ik proef, en proef nog een beetje en net op het moment dat ik denk: 'ik ga kotsen als ik nog één zo'n lepel naar binnen moet stouwen, komt het allemaal netjes bij elkaar (in mn hoofd dan, ook vanuit mijn maag naar mijn keel maar hoofdzakelijk in mijn hoofd).
Na deze aantrekkelijke handleiding kan ik me voorstellen dat jullie staan te popelen om zelf aan de slag te gaan dus geef ik jullie de nodige instructies mee voor 'mijn' romesco:
- gepelde en geroosterde amandelen (sorry mijnheer de commentatorstem, hazelnoten heb ik er niet in gedaan)
 - een verse tomaat
- een teentje look
- een geut sherryazijn
- een snede getoast wit brood
- het vruchtvlees van die gedroogde pepers ('Nyora')
- geroosterde pepers
- een shitload aan olijfolie (maar dan wel de goeie soort hé)
- peper en zout
Vooral goed vijzelen zodat je een min of meer gladde massa krijgt en dan proeven en bijkruiden waar nodig. De overheersende smaak is eerder zoet maar op het einde moet er zo'n 'kick' aanwezig zijn.
Volgende scène was een persoonlijke favoriet: nietsdoen en zuipen in 41°. Jaja, ik wéét dat ik zou moeten zeggen dat we weer enthousiast onze schorten aanbonden om een nieuwe culinaire uitdaging aan te gaan maar kom: ons vliegtuig was om 5 uur 's morgens vertrokken en ik had die nacht amper een uurtje geslapen.

Ik wijt het aan 'het schoolreis-syndroom'. Je weet wel, je bent negen jaar, je mag op schoolreis naar Bellewaerde en de hele nacht ervoor doe je geen oog toe. Je wil namelijk als eerste de overbevolkte bus op om op de laatste rij te gaan zitten tussen al je vriendinnetjes met uitzicht op het jongetje waarvan je dan wéét dat hij later Je Aanstaande wordt.
Zo verging het de populaire meisjes.
Kleine Stephanie verging het als volgt: Ze kon niet slapen van misselijkheid bij de gedachte dat er 'no way in hell was dat de populaire meisjes haar op de achterbank zouden toelaten. Dus zou ze tien tegen één naast de wiskundeleraar met zijn witte kousen en contrasterende jezussandalen mogen plaats nemen en de enige prille liefdesverklaring zou van Rosse Ronald komen.
Maar we dwalen af. Ik had dus niet veel geslapen en ik was een klein beetje moe. Ok, ik was kapot. Als ze hadden moeten vragen om dan dat drie gangenmenu te maken,  was ik waarschijnlijk met mijn gezicht plat in de fédua beland.
Maar mijn angst bleek dus ongegrond want we werden getrakteerd op een lekker informeel cocktailtje aan de toog. Met de chefs. Gezellig. Intiem. Met zijn zessen. En met de barman. En de drie cameramannen. En onze lieve coach Leslie. Een stuk of drie geluidstechniekers, twee interviewers en een art director.
Los daarvan: cocktail was superbe. Sferische olijf was goddelijk en die tentakels, daar mochten ze me wel een ketel van serveren.
De combinatie: booze+ vermoeidheid + gezonde portie stress+ buitenlandse lucht eiste intussen zijn tol en ik wist dat ik, om gênante taferelen te voorkomen, beter tussen de lakens zou duiken. Ik schijn namelijk in semi-slaaptoestand de filosofische toer op te gaan maar dan op de schizofrene-step-away-from-the-crazy-woman-manier. Of ik begin te dansen. Niet zoals Beyonce, helaas. Meer zoals dronken nonkel Rudy op de nieuwjaarsreceptie.
                                 
Luttele uurtjes slaap later, doch: fris als een hoentje (hoentjes hebben toch ook van die zandzakken onder hun oogjes hé?) stond ik klaar om de 'bocqueria' stormenderhand te veroveren.
Eén technisch probleem: Ik spreek geen woord Spaans en Spanjaarden bleken om de één of andere mysterieuze reden ook onze wereldtaal niet machtig. Gebaren dan maar.
Eerder kon u al lezen dat ik deze alternatieve vorm van communicatie uitstekend beheers dus dat werd 'a walk in the park'. Ik had heerlijke inktvis (verkregen door met mijn stompe vingertje te priemen naar de desbetreffende delicatesse. Het inktzakje moest er van mij nog inzitten dus heb ik heb mijn gestomp in de lucht laten vergezellen door 'nero! nero! si?'). Vermoedelijk had de lieve Spaanse verkoopster een mindervalide kindje want ze snapte mij meteen.
Verder had ik chorizo (toevalligerwijs zelfde benaming in Nederlands), pomodoro (Italiaans maar kom, wat voor andere rode bollen kunnen ze je aansmeren?), herbas (weer veel gepriem: 'no, no', a cotédas!!') en asperges (ik had ze al in mn knuisten voor ze kon reclameren).
Jaja, ze noemen me ook wel Stephie 'de talenknobbel' Coorevits....



Nog eventjes paniek toen bleek dat we in anderhalf uur een 3-gangenmenu moesten voorbereiden (echt een 'hobby' hoor, dat hobbykok-gedoe) maar al bij al bleek het nog mee te vallen. In de toekomst misschien nog even de mixer door mijn gazpacho halen alvorens die te serveren en een beetje minder enthousiast sproeien met chorizo-olie maar los daarvan ben ik binnenkort helemaal klaar voor zwoele, hete Spaanse dinertjes met vrienden. Rond de kachel.








9 opmerkingen:

  1. Ik zit hier op de rand van mijn zetel te supporteren ! Supergoed bezig Stephanie ! :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. :) danku chris. twas goed hé vandaag. spannend voor volgende week...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Je was schitterend, je straalde ook veel zelfvertrouwen uit. Benieuwd naar je verhaal en de finale volgende week maar gezien jouw parcours in het programma... :-)), maar allez, ik duim natuurlijk eh ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wauw! Via Annelies I. ben ik op deze blog gekomen! Je bent de enige die zou mogen winnen... Een plezier om je bezig te zien en vooral heel inspirerend voor mijn eigen keuken ! We kijken uit naar de finale maar het zou zo fout zijn mocht jij niet winnen ! Have fun !

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. :) laat ons hopen hé (allé, ik weet het natuurlijk al maar kom, je weet wel wat ik bedoel)

      Verwijderen
  5. Je bent gewoon mijn favoriete sinds het begin. Heb een link gemaakt nr je blog ;-) een link terug is altijd fijn. See you & bedankt voor torta caprice al limone recept. Zalig !
    http://onelifeliveit.skynetblogs.be

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. ik zet je in mijn 'ik lees deze' -links. Graag gedaan wat de taart betreft

      Verwijderen
  6. Ik zie u graag bezig. Het plezier in het koken. Jaja, gij gaat dat winnen.

    BeantwoordenVerwijderen