Beter geen duif in de hand dan wel een duif

Hier volgt een prijsvraag: Raad hoeveel mensen mij sinds dinsdag hebben aangesproken over het Duif-Debacle en u wint .... een levenslange voorraad van die stadsratten. Ik wil ze met plezier voor u schieten.

Nee, serieus, weet dan echt iederéén behalve ik hoe je een duif klassiek op het karkas bereidt? 

Laten we mijn verkrachting der klassieke keuken eens stap voor stap doorlopen. Op die manier krijgt u in één keer alle info en mogelijk werkt het therapeutisch voor mij.

Het begon allemaal op een mooie, zonnige lentedag op het prachtige strand van Cadzand. Al ploeterend baande ik mij, samen met mijn collega's, een weg door het mulle zand en elegant plofte ik me rond het kampvuurtje waar Sergio gezellig zat te kokkerellen. Eventjes nog hoopte ik dat de improvisoire bbq slechts een inleiding zou vormen op de ware opdracht (brood bakken of zo) maar die hoop bleek dus ijdel.

Onder het motto 'alles wat je binnen hebt, pakken ze je niet meer af', propte ik de helft van de Oosterscheldekreeft in mijn bek en met een bang hartje ging ik achter de grill staan. 

Ik weet niet hoe het bij jullie thuis zit maar bij ons is bbq'en altijd al een mannenaangelegenheid geweest. En dat zal het voor mijn part ook altijd blijven. Ik kan zelfs verder gaan en stellen dat het gegeven 'barbeque' het laatste restje oermens in ons aanspreekt. De man-aap maakt een vuur en braadt daarop een mammoet-filet pure'tje. De vrouw-mens maakt de besjessalade aan, onderwijl gezellig roddelend met de rest van de vrouwelijke clan.

Anno 2013 is er wat mij betreft niet veel veranderd op dat vlak. Meer zelfs, ik zou niet in mijn hoofd halen om mijn lieve echtgenoot van zijn taak te kwijten. Ik acht het heel goed mogelijk dat de activiteit van vuur maken, datgene is wat zijn testosterongehalte op peil houdt. en daar profiteer ik dan weer van.

Maar goed, alle antropologische inzichten ten spijt, zorgde mijn evolutionaire instelling er wel voor dat ik mooi choco stond aan dat vuur en dat ik Sergio een rauwe sardine deed fretten.

Met een mengeling van medelijden en weerzin hoorde ik mijn virtuele zelf tijdens het interview achteraf verkondigen dat ze 'keihard zou vechten' de dag erna. Nooit gedacht dat, als het erop aan zou komen, ik de strijd zou verliezen van veerbal met chronische diaree.

'jaja, lach maar nu het nog kan'

Dag twee en alles begon opnieuw mooi en goed. Een beetje asperges schillen, een stukje kalfsvlees runeren, een boterzacht brokje knolselder verorberen... 'Leuk', dacht ik, 'gezellig een beetje knutselen met groentjes vandaag.' Qua vals gevoel van veiligheid kon dat weer tellen.

Toen het plateautje dode vogeltjes tevoorschijn werd gehaald, kon ik alleen maar denken: 'Dead woman walking'. Ik had werkelijk geen benul. Noch het product, noch de gevraagde techniek waren mij bekend en ik voelde de grond onder me weg zakken.

'Ok,' dacht ik, 'alleen een pokerface kan je nu nog redden. Doe gewoon alsof je razend enthousiast bent dat je iets nieuws leert kennen en misschien beloont God je dan wel omdat je zijn boodschapper niet verneukt'.

bovenstaand beeld geeft zeer mooi mijn liefde voor het product weer. Ik schijn nog net niet te kotsen op het vogellijkje

Ervaring leerde mij dat 'smaak, smaak, smaak' nogal hoog gewaardeerd wordt door beide chefs en gezond verstand zei me dat 'de natuurlijk vulling' van het beest wellicht wat in strijd zou zijn met dat credo. Weer aan de slag met beuling dus. Een nadere inspectie van het dode vogeltje openbaarde geen duidelijke holtes waarlangs geopereerd kon worden en er zou moeten gesneden worden. Nogmaals: ik had geen benul dus als Carla mij had verteld dat ik de darmen er via de snavel moest uittrekken, zou ik dat ook gedaan hebben. Maar het werd een liesoperatie.

Ik ga nu niet in detail ingaan op hoe je je precies voelt wanneer je weet dat 800 000 Vlamingen je aan het uitlachen zijn maar laten we doen alsof ik het leuk vind dat ik jullie een fijne tv-avond heb bezorgd.

Toen ik mijn zus na de aflevering zag, vroeg ze me of ik heel hard mijn best had moeten doen om de chefs geen kopstoot te geven. De blik waarmee ik aan de Tafel Des Oordeels zat, was namelijk precies dezelfde als diegene waarop ik haar trakteerde toen ze twintig jaar geleden het haar van mijn lievelingsbarbie afknipte.

Ik moet bekennen dat ik inderdaad pisnijdig was. Niet op Gert en Sergio hoor, maar op mezelf. Ik wéét dat ik te pas en te onpas kirrend verkondig 'dat ik er ben om te leren' maar eigenlijk wil ik gewoon alles direct kennen en bandwerk-gewijs perfecte borden afleveren. Duiven folteren en nadien cremeren hoort niet onmiddellijk thuis in de 'Hoorngeschal-en Engelengezang'-fantasie waarvan eerder sprake.

Maar de rotte kers op de oudbakken taart was toch wel het moment waarop Gert en Sergio mij vertelden dat ik ei zo na mijn ticketje naar de halve finale weer mocht inleveren. Man, wat was dat lachen zeg. Eerlijk? Het enige wat ik op dat moment wilde doen was (zeer matuur) mijn vingers in mijn orden steken en 'lalalaalalalala' zingen.

Dus. Ter conclusie. Ja, ik héb een sardine vermassacreerd. Tevens heb ik een duif volledig naar de knoppen geholpen en tenslotte heb ik met een gezicht als een oorworm zitten briesen naar de zes sterren. MAAR er ben niét geregresseerd tot het niveau van een kleuter en ik heb ook géén fysiek geweld gebruikt op de nationale televisie. Al bij al een geslaagde aflevering.