Banoffee pie

Iedere familie heeft zo zijn eigen manieren om verjaardagen of andere heugelijke gebeurtenissen te vieren. Wij, in onze familie, doen dat hoofdzakelijk door te bingedrinken maar noemen het 'een etentje organiseren'.

 Tentmans' familie van herkomst is niet zo van de booze (dat heb ik er gelukkig al uitgekregen) en vierde Blijde Dagen het liefst met bananentaart. Van Decroos.

Decroos is een bakkerij in het liefelijke Menen waar ze volgens mijn schoonfamilie de allerlekkerste bananentaart verkopen. Ik dacht: daar zal ik zélf wel over oordelen en proefde ettelijke jaren terug mijn eerste stukje.

Toegegeven: Mijnheer Decroos weet hoe hij een bananentaart moet bakken. De korst is bros en krokant met een vleugje zout, de vulling bestaat niet uit ordinaire pudding maar uit een luchtige room die het midden houdt tussen pudding en mousse. Daarop schikt hij schijfjes banaan (wat gezien de benaming van de taart voor niemand als een verrassing mag komen) en af en toe proef je op je culinaire queeste ook een toefje slagroom. Al bij al een puike prestatie van bovengenoemde bakker.

Afgelopen weekend vierden we één van de Grootste Gebeurtenissen van het jaar: Tentmans' 33ste verjaardag, ook wel bekend als De Jezusleeftijd.

Ik dacht: hier moeten we iets mee doen. Deze verjaardag moet iets speciaals worden, een soort van mijlpaal in Tentmans' leven. Ik besef terdege; de meeste mensen maken een dergelijke reflectie bij ronde getallen zoals '30' maar toen Tentman dertig werd, zaten we midden in wat de geschiedenisboeken omschrijven als Het Zwarte Jaar (onze verbouwingen) en was hij ons waskot aan het plaasteren. Later die dag vertrok hij dan nog eens op tournee met het theatergezelschap waarvoor hij werkt en moest hij de trein nemen naar Amsterdam.

Er zijn weinig zekerheden in het leven maar als je van één ding op aan kunt, dan is het wel dat de NMBS pertinent weigert om zijn treinen stipt te laten rijden. Volgens mij is het voor hen zelfs een erezaak of zo maar goed, een dergelijke discussie zou ons te ver leiden.

Feit blijft:  daar zat Tentman dus 3 jaar geleden, 30 jaar oud, op het perron van Antwerpen, te wachten op zijn trein naar Amsterdam, zich in een vlaag van decadentie verwennend met een pintje. Aan zijn voeten een eenzame duif die een kruimeltje kwam meepikken. Dat hij zich daar en toen niet prompt op de sporen heeft geworpen vind ik nog steeds verbazingwekkend.

Het leek me dus niet al te moeilijk om een dergelijk spectaculaire feestelijkheid te overklassen. Ik besloot het desalniettemin groots aan te pakken en een verrassingsverjaardagsfeest te organiseren. Het feest zou doorgaan op een pittoreske plek (de charmante boerderij van een vriend gelegen temidden van malse groene weiden, zo ver als het oog strekt), met vrienden van vroeger en nu, liters frisse pintjes en hapjes die Tentmans' mannelijke hart sneller doen slaan (worsten allerhande). Alle ingrediënten waren aanwezig en via facebook verzocht ik anderhalve maand geleden de gelukkige invités ons met hun komst te vereren.

 Ik verkneukelde me reeds bij de gedachte aan Tentmans' verbaasde blik: eerst verrast, misschien een tikkeltje ongemakkelijk maar uiteindelijk zou hij me in zijn armen nemen, me stevig tegen zich aandrukken en plagerig zeggen 'Je bent me er eentje, mevrouw Dikomitis', onderwijl grijnzend naar zijn vrienden en het glas heffend op een prachtig 33ste levensjaar. Iedereen zou lachen en vieren, grappen en grollen en er zou gefeest en gedanst worden tot het ochtendgloren.

De realiteit en mijn blond-zijn staken daar een stokje voor. Ik weet niet of ik de laatste persoon op de wereld ben die weet hoe een Macbook precies werkt maar voor de enkelingen onder u die net zoals mij zijn: een waarschuwing.

Als je op het rode kruisje van een pagina klikt, met de duidelijke bedoeling die pagina af te sluiten, dan denkt Macbook: 'Nee nee, daar doe ik niet aan mee. Ik ga gewoon die pagina minimaliseren zodat de volgende die de website wil openen, prompt op jouw pagina terecht komt. Precies ja, jouw pagina waar je stiekem een verrassingsfeestje aan het organiseren bent, waar de volledige gastenlijst vanaf te lezen valt en ja, waarom ook niet? Waarop ook het perfecte cadeau dat je hebt uitgezocht hebt, in het lang en het breed besproken wordt.'

Apple- fuckers.

Zo kwam het dus dat, een luttele 8 uur nadat ik besloten had een verrassingsfeestje te organiseren, de verrassing naar de ruk was en enkel het concept 'feestje' overbleef. En ook dat bleek een twijfelachtig gegeven te zijn daar Tentman helemaal niet 'verrukt en plagerig' reageerde bij het vooruitzicht van de gebeurtenis maar slechts met moeite zijn walging en gêne kon verbergen bij het gegeven dat hij een hele avond én nacht in het middelpunt van de belangstelling zou staan en dat iedereen dingen zou roepen als 'Hé, jij, 33 jaar oud feestvarken, proficiat hé!!'

Elf jaar samen en ik weet nog steeds niet wat mijn man leuk vindt. Ik moet wel een gewéldige psychologe zijn.

Maar goed, zoals het een liefdevolle echtgenote betaamt instrueerde ik hem dat hij moest stoppen met zagen en memmen, dat iedereen nu al op de hoogte was en dat hij zich maar moest zien te amuseren. Einde discussie.

En al bij al bleek hij dat ook wel te doen hoor. Mits enkele frisse pintjes en worsten allerhande.

(Eetbare worsten hé, stelletje zieke geesten)

Nu ben ik natuurlijk geen complete frigo en voelde ik me wel een tikkeltje schuldig over het hele gedoe dus besloot ik te doen wat ik het beste kan: mijn grote klep houden en dingen oplossen door eten te maken.

Ik bakte voor hem de meeste decadente taart die ik maar kon bedenken: een Banoffee Pie.

Onder ons gezwegen: niet heel moeilijk hoor, je hebt er alleen een beetje geduld voor nodig maar het resultaat is grandioos. Mijnheer Decroos, uw taart mag de ster geweest zijn op Tentmans' eerste 33 levensjaren maar I'll take it from here.

Banoffee Pie

'Banoffee' is een samenvoegsel van 'banana ' en 'toffee'. Een ludiek concept dat zijn oorsprong alleen maar kan vinden in een doldwaas land als de VS. De bodem bestaat uit korstdeeg (ik maakte het mezelf gemakkelijk en kocht een pakje Herta maar je kan je natuurlijk ook uitsloven en werken met homemade deeg). De vulling is een heerlijkheidje dat we 'dulce de leche' noemen. Een Zuid-Amerikaanse lekkernij dat je maakt door zoete gecondenseerde melk een paar uur te koken waardoor je de romigste karamel OOIT krijgt, cfr; het 'toffee' deel. Het 'banana' stuk wordt vertegenwoordigd door een paar plakjes banaan en om het allemaal nog een tikkeltje zotter te maken, top je het geheel  met een genereuze laag vers geklopt slagroom.

Ik heb nooit beweerd dat dit gezond was hé mensen. Het is taart. Maar als je er mini-taartjes van maakt en je beschikt over een bovennatuurlijke discipline waardoor je maar 1 mini-taartje naar binnen speelt, dan valt het denk ik allemaal wel mee.

Ingrediënten voor 7 kleine taartjes:

- 1 pak korstdeeg van Herta

- 2 bananen

- een klein doosje volle room

- een blikje zoete gecondenseerde melk (verkrijgbaar in de supermarkt, bij de melk. Merk: Nestlé)

- twee eetlepels poedersuiker

Werkwijze:

Begin met het maken van de Dulce de Leche:

Plaats een kom met water op het vuur en zet daar het ongeopende blikje gecondenseerde melk in. Breng het water aan de kook. Zorg ervoor dat het blikje TEN ALLEN TIJDE volledig onder water blijft staan want anders kan het ontploffen en mag je de dulce de leche van je plafond gaan schrapen. Laat het blikje 2.5-3 uur koken. Ga dus af en toe eens kijken en voeg water toe indien nodig.

Na 3 uur zet je het vuur uit, haal je het blikje eruit (ovenwanten zijn hier geen slecht idee) en laat je het blikje volledig afkoelen. Pas dan open je het en kan je het wonder 'Dulce de Leche' genaamd aanschouwen (en proeven natuurlijk. Proeven is belangrijk hé, als kok)

Dan neem je dat velletje korstdeeg en steek je er met behulp van zo'n handig ringetje rondjes uit. Die rondjes plak je in een muffinvorm en die muffinvorm plaats je op zijn beurt in een voorverwarmde oven op 180° tot het deeg krokant en goudbruin is geworden. Reken zo'n 20 minuten.

Vul de vormpjes taartbodem met een laagje dulce de leche. Schik daarop wat schijfjes banaan.

Klop nu de room met de poedersuiker tot slagroom en werk hier de taartjes mee af.

Enkele tips:

- Dulce de Leche kan je een eeuwigheid in de koelkast bewaren. Gezien dit goedje gegarandeerd een nieuwe verslaving wordt, raad ik ten stelligste aan een paar blikjes gecondenseerde melk tegelijkertijd te koken en de karamel in weckpotten in je koelkast te bewaren 'voor noodgevallen' (zoals daar zijn: nachtelijke cravings, ochtend-cravings, emo-eetaanvallen, 'ik-heb-nood-aan-een-verwennerij-bui, 'ik-denk-dat-ik-maar-eens-een-dulce-de-leche-badje-ga-nemen-bui, etc.)

- de hele taart kan je zo goed als volledig op voorhand prepareren. De vormpjes taartbodem kan je een dag op voorhand maken en in een tupperware op een warme en droge plaats bewaren. Wat de dulce de leche betreft: zie boven en de slagroom, ja dat is een minuutje werk dus move that lazy ass).