16 januari 2014

Ode aan het schaap dat zich hond waande

Een tiental jaar geleden, toen Tentman amper enkele weken mijn leven verrijkte met zijn aanwezigheid en we beiden nog aan het parasiteren waren in ons ouderlijke huis, togen we samen na één of ander feestje in de vroege uurtjes naar zijn casa. Tentman hield even halt voor de poort en sprak de woorden:
 
'Niet schrikken hé, maar ik heb een hond. Ze ziet er een beetje gevaarlijk uit maar dat is ze niet, hoor! Ze zal nogal enthousiast naar je toe komen lopen en ze zal ook blaffen maar je moet gewoon niét in haar ogen kijken en vooral niét tonen dat je bang bent'.
 
Een paar bemerkingen kwamen toen bij me op:
 
1. Als iemand tegen je zegt 'niet schrikken', geven ze je prompt daarop een perfecte reden geven om je wezenloos te schrikken.
2. Echt iederéén met een hond zegt 'ze ziet er gevaarlijk uit maar ze is braaf hoor' en ik geloof dat dus  nooit. Honden zijn dieren, dieren zijn onvoorspelbaar, honden zijn onvoorspelbaar dus IK zal wel uitmaken of ze gevaarlijk is of niet.
3. 'niet in haar ogen kijken en niet tonen dat je bang bent'.... Prachtige uitspraak, Tentman en qua haalbaarheid op gelijke hoogte met wat ze je in de natuurparken in Amerika meegeven voor het geval je een puma tegen komt: 'If it attacks, fight back'.
 
Indien ik toen niet onder invloed was geweest van een hevige en irrationele verliefdheid, had ik onmiddellijk mijn kar gekeerd, de volledig driehonderd meter naar mijn huis gestapt en nimmer meer omgekeken.


Maar ik wilde Tentman en die kwam blijkbaar in een twee-in één-pakket. Dus ik raapte al mijn moed bijeen, haalde diep adem en stapte hem achterna in de donkere garage. Ongeveer 1 seconde na mijn intrede vlamde er een zwarte schaduw op me af, wild blaffend, met vurige ogen en een bek vol vlijmscherpte tanden.
 'Niet tonen dat je bang bent', was geen optie.
Ik sprong op Tentmans ' rug en smeekte hem me te redden maar dat was zo ongeveer het domste wat ik kon doen. Bleek dat ik niet zijn enige 'bitch' was en dat het harige monster aan zijn voeten geen enkele intentie had om Tentman met mij te delen.
 
Dat was mijn eerste kennis making met Hera, Tentmans' hond. Liefde op het eerste gezicht? Not so much...
 
Maar wat Hera en ik van elkaar niet wisten was dat, wanneer het om Tentmans' hart ging, we twee koppige pitbulls waren die niet zouden lossen. Indien we in zijn leven wilden blijven, moesten we het maar leren doen met elkaar.
 
 
 
Maanden verstreken en mijn lichaam bleef intact. Bleek dat Hera veel liever knauwde op een gedroogd varkensoor dan op mijn vingerkootje/scheenbeen. Haar bloeddoorlopen, wilde ogen waren bij nader inzien eerder zacht hazelnootbruin en ik kreeg een licht vermoeden dat haar roekeloze bestorming van iedere bezoeker geen aanval was maar eerder een enthousiaste begroeting.
Langzaam maar zeker ging onze relatie over van 'elkaar dulden' naar 'stille waardering'. Zo leerde ze bijvoorbeeld dat, wanneer ik in de keuken stond, er meestal wel iets te rapen viel en ook dat ik een verborgen talent had voor 'achter-het-oor-strelingen'. Op dergelijke momenten lag ze onbeweeglijk op haar matje, tong uit haar bek, oren plat en hield ze zich zo stil mogelijk. Je zag ze gewoon denken 'niet bewegen en dan stopt ze waarschijnlijk nooit, niet bewegen en dan stopt ze waarschijnlijk nooit'.
 
Helaas was 'niet bewegen' quasi onmogelijk voor haar. Ziet u, Hera leed namelijk aan ADHD. Daar kon ze natuurlijk zelf niets aan doen maar het maakte het leven met haar er niet altijd makkelijker op.
 
Stel u het volgende tafereel voor: Man, vrouw en hond liggen op een lome zondagmiddag te soezen in het zomerzonnetje. Man ligt reeds vredig een boompje te zagen want hij heeft dan ook niet veel nodig, vrouw zakt langzaam weg, omgevingsgeluiden verdwijnen naar de achtergrond, de zon verwarmt haar huid en maakt haar slaperig, gras-en zomergeuren prikkelen haar neus, alles is rustig en vredig tot opeens:
 WAFWAFWAFWAF
Hera recht springt, als een zot over het grasplein begint te crossen en zich te pletter blaft tegen, ja, wat? Een vlieg of een mier wiens kop haar niet aanstond waarschijnlijk. Dag vredevolle, soezerige bui. Hallo bijna-hartaanval.
 
Verder had ze de reputatie eerder dominant te zijn. En dat mag een understatement heten. Hebt u wel eens een koe van dichtbij gezien? Dat zijn redelijk grote beesten. Nu is een Duitse Herder niet bepaald iets wat je chihuahua-gewijs onder je voetzool kan pletten maar wanneer het louter op  volume aankomt, moeten honden over het algemeen de duimen leggen tegen vee. Grootheidswaanzin of een perceptiestoornis, ik laat het in het midden maar feit is dat Hera absoluut niét onder de indruk was van een gemiddeld koebeest. Wat zeg ik? Een kudde koebeesten. Ergens in de Ardennen moet nog steeds een boer die hondsdolle herder vervloeken die zijn 20-koppige veestapel de stuipen op het lijf joeg en verantwoordelijk was voor een wekenlange productie van karnemelk.
 
In die optiek mogen we de man met het -voormalig- witte hondje die dacht: 'Ik maak eens een rustige wandeling langs de Leie op een kalme zondagmiddag', ook niet vergeten.
 
Kort geschetst: zondag, regen, Leie. Veel modder. Oude man die het gore lef heeft om me een prettige dag te wensen. Wit, klein hondje dat het zich intussen permitteert om aan de kofferbak te snuffelen. Diezelfde kofferbak waarin Hera ongedurig zit te wachten om haar wandeling te beginnen. Stephanie laat man + hond laat passeren en opent vervolgens de kofferbak. Woeste, Duitse Herder stormt op man + witte hond af,  tackelt beide in één vlotte beweging en start aldus een moddergevecht waarbij herder + hondje + oude man zeker vijf minuten in de natte, bruine drek aan het worstelen zijn. Aan de zijlijn: uw nederige blogster die tevergeefs haar hond tot orde tracht te roepen.
Resultaat? Oude man + trauma. Wit hondje dat niet meer wit is en zich op bevende pootjes van de scène verwijdert. Meisje met schorre stem, de schaamte voorbij en tenslotte Duitse Herder die met zo'n 'opgeruimd-staat-netjes-attitude' trippelend aan haar wandeling begint.
 
Echter, een relatie werkt aan twee kanten. Ik mocht mijn bedenkingen hebben bij bepaalde van haar karaktereigenschappen. Zij van haar kant was zeker en vast ook niet onverdeeld enthousiast over mijn persoontje.  
 
Zo vond ze bijvoorbeeld dat Baas en Vrouwtje (of hoe ze ons ook mocht noemen in gedachten, Kluns en Klungel waarschijnlijk), lang niet voldoende deden in het huishouden. Gelukkig stond ze, zoals het een trouwe viervoeter betaamt, altijd paraat om ons daarbij te helpen.
 
Een voorbeeld. Op een doordeweekse avond vond Hera blijkbaar dat er wel eens een stofzuiger over de vloer mocht gaan. Daar ze mij al een beetje kende en wist dat een spontane stofzuigeractiviteit even zeldzaam was als een witte tijger in het Leiebos, beraamde ze een gewiekst plan. Ervaring leerde dat het kussen waarop ze uitrustte, een verzameling van duizenden isomobolletjes was, slechts omgeven door een dun, nylon omhulsel. Niets waar haar scherpe nagels makkelijk korte metten mee zouden maken. Dus bekeek ze het koppel luiwammesen in de zetel nog eens neerbuigend, nam ze een fikse aanloop en liet ze zich met haar volle 35 kilo op het desbetreffende kussen neerploffen. Het effect had iets weg van de Vesuvius die isomobolletjes spuwt in plaats van vuur. Mission Accomplished.
 
 
Of die keer waarop ze dacht dat ik als zelfverklaarde hobbykok mijn echtgenoot wel iets beters mocht voorschotelen dan een stapel crocques en ze de nobele taak op zich nam om ze zelf allemaal op te vreten. Een hondenjob, zeker,  maar iémand moet het doen....
 
U merkt, zoals in iedere lange relatie hadden Hera en ik onze ups en onze downs. We waren vrouwen van dezelfde man en durfden wel eens om zijn aandacht te vechten maar wanneer we gezellig met zijn tweetjes waren, begrepen we elkaar vaak met één enkele blik.
 
En dan nu even een woordje tot de hond in kwestie (ja, ik weet dat honden over het algemeen niet kunnen lezen maar ook honden gaan naar de hemel en daar kunnen ze het vast en zeker wel. Zeker een uitzonderlijk begaafd exemplaar als Hera. Zie foto hieronder, de intelligentie straalt er gewoon van af):
 
Je (opvallende) aanwezigheid in huis was voor mij even vanzelfsprekend als die van Tentman dus mag je wel stellen dat ik vandaag bijzonder veel moeite heb om een decennium 'Hera' af te sluiten.
 
 
Dag schaap, het was een waar genoegen.
 
 
 
 
 
 

7 opmerkingen:

  1. Fijne herinneringen om te koesteren en met een lach aan terug te denken.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Zo jammer om te horen, loyaler dan die viervoeters zijn moeilijk te vinden...
    Héél herkenbaar allemaal, van isomo bolletjes ( 6x inhoud van dyson) tot de gecontroleerde wandelingen. Ik kan het mij dan ook voorstellen hoe moeilijk het moet zijn om afscheid te nemen. (Al blijf ik ook steevast een gelover van de hondenhemel) veel sterkte (hoe cheesy dat ook klinkt) en wij wonen in Marke met ons konijn (zie Blog) indien het gemis te groot, jullie zijn altijd welkom voor angstaanjagende begroetingen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hey Marie, ben net eens op je blog gaan kijken (mooie vormgeving trouwens) en Buddy lijkt zelfs een beetje op Hera! Ok, dat is waarschijnlijk omdat ze hetzelfde ras zijn, maar kom, je weet wat ik bedoel hé. Bedankt voor de uitnodiging trouwens :)

      Verwijderen
  3. Geen sprookje, maar wel mooi omschreven. En geloof me: de HH (hondenhemel) bestaat écht. Mijn eigen Jessy blaft nog dagelijks haar raadgevingen richting mijn kant. En dat komt altijd van recht boven me. Sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hey Nell. Bedankt voor de lieve woorden. Ik ga er ook maar in blijven geloven denk ik. Dat is nog zo aangenaam. Wel ben ik niet helemaal zeker of ik Hera's raadgevingen trouw moet opvolgen want dan eindig ik waarschijnlijk met een kip bungelend uit mijn mond, onderwijl wentelend in de diepste plas modder die er te vinden is

      Verwijderen
  4. Wat een prachtig geschreven en ontroerend verhaal. Wij overwegen een duitse herder te kopen, maar twijfelen door de emotionele band die je met dergelijke dier opbouwt.

    BeantwoordenVerwijderen