2 juni 2013

Napels zien en (bijna) sterven

Vaak hoor ik van mensen die me in Het Programma bezig zien dat ze zich verwonderen over mijn 'cool'. Hiermee bedoel ik dat ik schijnbaar stressvrij over kom en op een relatief relaxte manier aan de potten en pannen sta.
Dit is een heel mooi compliment, waarvoor dank.
Misschien kunnen we hier even verder op in gaan en kan ik jullie nog wat van mijn Ander Domein (psychologie) meegeven?
In een eerdere blogpost had ik het al over de verschillende manieren waarop mensen op stress situaties reageren (roken, snoepen, wenen, noem maar op). Dit zijn eerder psychologische omgangsvormen. Je kan echter ook met je lichaam reageren op stress en daar ben ik het perfecte voorbeeld van.
Kijk, jullie zien een schijnbaar relaxed meisje maar jullie zien niét hoe in mijn hals rode vlekken (type 'schurft') aan een opmars bezig zijn richting mijn hoofd. Wanneer de situatie stresserend genoeg is, blijf ik, in mijn hoofd, weliswaar nog steeds gefocussed maar mijn kop imiteert op perfecte wijze een genetisch gemanipuleerde tomaat.
Sexy.
In Italië was ik ook kalm. Maar dat had een andere reden. Volg me even op dit reisverslagje en u komt er alles over te weten.
Dag 1.
Napels. Zo typisch Italiaans dat het elk cliché aanvinkt : vespa's die je rakelings voorbij scheuren hierbij de typisch Italiaanse rijstijl tentoonspreidend (als iemand hier in België zo zou rijden, zouden we hem in mijn vakjargon als 'suïcidaal' bestempelen), wasgoed dat tussen de huizen hangt te drogen, dramatisch geroep van de ene 'mamma' naar de andere, een gelateria op iedere hoek en bovenal de verleidelijke geur van heerlijk, eerlijk eten in de Napolitaanse straten.
Opdracht 1. Pizzadeeg maken. Tevens een perfecte illustratie van waarom ik zo van de Zuiderse keuken hou. Je voegt maximaal 4 ingrediënten bij elkaar. Je bewerkt dat een beetje, je rust een beetje en tadaaaa! Pizzadeeg!
Ik ben niet heiliger dan de paus en ik ga zeker niet beweren dat ik me nooit schuldig heb gemaakt aan het kopen van zo'n rolletje deeg uit de supermarkt maar echt, lieve mensen, het is géén moeite. Je hebt alleen een beetje tijd nodig maar je wordt beloond met een deeg dat in de verste verte niet vergeleken kan worden met wat je uit dat plastiekzakje rolt. Probeer het eens. Gewoon één keer. Niet voor mij. Voor u zelf. Omdat u het waard bent.



Op naar opdracht twee. Met de boot, langs de Vesuvius, naar Sorrento waar we in een trattoria aan de slag gingen met zee-egel en inktvis. Die zee-egel bleek de uitdaging van de dag. Ik had die dingen wel al eens op de bodem van de zee zien liggen tijdens het snorkelen en ik wist dat er mensen bestonden die het aten. Tot daar de aandacht die ik in mijn 28-lentes tellende leven aan het object 'zee-egel' had besteed. Net zoals Carla had ik die film van Bram niet gezien en wist ik niet goed hoe ik zo'n ding moest openen. Het plat slaan leek om voor de hand liggende redenen geen goed idee en de reeds beproefde methode der 'liesoperatie' scheen ook hier niet opportuun.
Gelukkig stond Bram op zo'n 60 centimeter naast me en kon ik netjes spieken.
Eens sesam zich had geopend, vertoonde die iets zwart en iets oranje. Uitdaging nummer twee bestond eruit te beslissen met welk kleurtje ik mijn pasta'tje zou opfleuren. Een proeftest leerde me dat het zwart niet te vreten was en dat het oranje dus wellicht de delicatesse was waarvan sprake.


De rest kent u.


Bijschrift toevoegen


's Avonds in het hotel was er tijd voor ontspanning. De crew, de productie, mijn twee collega's en ikzelf vleiden ons neer op het prachtige terras en nipten van een welverdiend glaasje limoncello. Of twee. Drie. Misschien vier. Het kunnen er ook vijf geweest zijn. Maar zéker niet meer dan zeven. Of zo.
's Nachts werd ik gewekt door een draaierig gevoel in mijn maagstreek. Ik ga u de details besparen maar in het kort: ik heb die nacht meer boven de pot gehangen dan dat ik in mijn bed heb geleden. De dag erna was ik een wrak en ik zwoer nooit of te nimmer nog het gele vergif  te drinken. Ook zou ik alles wat met citroenen te maken had afzweren voor de komende weken.
Hierbij dus volledig voorbij gaand aan het feit dat we aan de Amalfi kust zaten en dat ze daar bij wijze van spreken de citroenen naar je kop gooien.
Gelukkig waren er Sergio en Gert om me daaraan te herinneren. Tijdens het 'heerlijke ontbijt', waarbij ik enkel voorzichtig kon nippen van een glaasje water, werd opeens een gigantische citroentaart voor mijn neus neergepoot. Of ik deze wilde aansijden? En ervan proeven? En nog eens? Want van een hobbykok wordt toch verwacht dat ze er alle smaken uithaalt?
Het kruimeltje taart dat ik met geveinsd enthousiasme naar binnen werkte, zwelde in mijn keel op tot de grootte van een golfbal en de citroenzestes triggerden mijn maagsappen. Met alle beheersing die ik in mijn gerad-braakte lichaam had, onderdrukte ik een nieuwe golf van misselijkheid en concentreerde ik me op de eerste taak van dag 2. Torta Caprese al limone.
De citroenhemel waarvan sprake in de aflevering was subjectief gezien eerder de citroenhel. Sergio propte wat citroenzestes in mijn mond, duwde een citroen onder mijn neus en dwong me buiten de camera's om een bidon cirtroensap leeg te drinken.
Ok, dat laatste is niet waar maar het zou gekund hebben.
Ondanks dappere pogingen om mijn genante misselijkheid voor mezelf te houden, hadden de chefs al snel door dat ik niet optimaal aan het functioneren was. Schoorvoetend mompelde ik iets over 'mogelijks mispakt aan de limoncello' wat voor hen het teken was om mij keihard uit te lachen en onder het taartdeeg maken, bemoedigende dingen toe te roepen als: 'Ei, Stephanie, zou je niet een beetje limoncello aan je deeg toevoegen? Ei, proef maar eens hoor! Ik meen het hoor: proeven, proeven en nog eens proeven is de boodschap!'
Er bestaat een prachtig Italiaans woord voor mensen zoals zij. Hoe ging het ook alweer? Ahja: Bastardi!!

Eens de taart in de oven zat, zocht ik het eerst nabij gelegen toilet weer op en terwijl de hele ploeg aan het genieten was van verse buffelmozarella; fijn gesneden proschiutto en knapperig vers brood, besloot ik nog een beetje gal uit mijn maag te persen.

Next stop: de pizzeria waar het beslissende gevecht zou geleverd worden. De combinatie: busrit (van Sorrento naar Napels), torta Caprese-deeg en de charmante Italiaanse rijstijl van onze chauffeur maakten dat ik dacht dat mijn laatste uur geslagen had.
Men placht wel eens te zeggen 'Napels zien en sterven'. In mijn geval, beste lezer, mocht u dat welhaast letterlijk nemen.

Terwijl Carla een nieuw recept voor pizza-pap aan het creëren was (een gat in de markt wat babyvoeding betreft, lieve Carla!), hing ik weer maar eens boven het porselein.
Mocht iemand ooit een essay willen schrijven over het Italiaans sanitair, u mag mij steeds contacteren. Ik heb een schat aan informatie voor u!
Tijdens mijn vijftiende toiletbezoek die dag zat, rees het vermoeden dat de zeven glaasjes likeur nooit een dergelijk effect kunnen teweeg brengen. Ik vermoed dat ze, in combinatie met het mysterieuze stukje zwarte zee-egel verantwoordelijk zijn voor mijn fysieke toestand.
Nu goed. Over het hoe en waarom kunnen we uren speculeren maar feit bleef dat, toen het mijn beurt was om de arena te betreden, ik enkel nog kon denken: 'Niet op de pizza kotsen! Niet op de pizza kotsen!'

Bijschrift toevoegen

En dat, beste lezer, bleek mijn redding. Ik was zo kalm, zo gefocust, zo spuugmisselijk dat er gewoon geen ruimte meer was voor paniek of stress. Dat ik aan het spelen was voor een finaleticket kwam niet eens bij me op. Ik wilde gewoon zo snel mogelijk die pizza in de oven zodat ik weer mijn vertrouwde vriend De Pot kon gaan omarmen.
Veel vijven en zessen: All is well that ends well. Opeens bevond ik me in de finale van De Beste Hobbykok van Vlaanderen. Om maar eens een cliché te gebruiken: Nooit gedacht dat het zo ver zou komen. Toen ik me inschreef voor het programma, dacht ik: Wow, Gert en Sergio gaan iets proeven dat ik gemaakt heb. Hopelijk spugen ze het niet weer uit (om maar in het thema van de dag te blijven).
Toen bleek dat ik de eerste proef gewonnen had met Boer zkt. exotische Vrouw, dacht ik: ok, dit is een duidelijk geval van beginnersgeluk maar kom, een mooi verhaal om later aan de kleinkinderen te vertellen.
Maar de week erna lag ik er niet uit, de week daarna evenmin en zo ging dat maar door en door. Enkele uitschuivers buiten beschouwing gelaten, verliep de rit best vlotjes.
In tegenstelling tot jullie weet ik al hoe het dinsdag zal aflopen. Benieuwd wat jullie ervan gaan vinden. Kijken maar. Of niet. Je mag kiezen.



23 opmerkingen:

  1. Merci voor het fijne, levendige verslag. Ik zit momenteel naar de bewuste uitzending te kijken. ;o)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. mijn collega vraagt zich af wat ik hier zit te monkelen voor mijn scherm ;-) Stt.. ben aan 't 'werken'
    Duimen voor vanavond!!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wij duimen ook voor jou vanavond Stephanie - wel een beetje raar natuurlijk want jij weet al of je de beste Hobbykok bent of niet ...

    En mijn zoontje van 6 - samen met zijn zus een énorm grote fan van jou (en mama ook ;-)) - vraagt heel lief of jij volgend jaar op zijn communiefeest wil komen koken ;-) We beloven dat we geen zee-egels en torta caprese op het menu zullen zetten :-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Zo schattig!! Zeg maar aan je zoontje dat ik me vereerd voel door zijn vraag. Ik weet natuurlijk nietig hij even blij zou zijn met de tweede beste hobbykok van vlaanderen :( spijtige zaak, heel die finale. Maar ja....

      Verwijderen
    2. Pure teleurstelling op hun gezichtjes vanmorgen toen ik hen vertelde dat Bram gewonnen had ... :-( Maar wij vonden jou de beste! En ik vond het niet kunnen dat ze jou verplichtten om vlees op je menu te zetten.

      Voor ons ben jij de beste hobbykok hoor!

      Verwijderen
    3. dankuwel Sabine. Warm gevoel... :)

      Verwijderen
  4. Wat er ook van zijn mag, voor ons ben jij de winnaar!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Jammer voor jou, heel erg jammer. Over de bereide menus van de finale valt misschien niet de discussieren, en het was die dag misschien heel erg nipt.
    Maar als ze echt de beste hobbykok zochten vanaf aflevering 1, dan werd het geleidelijk aan toch wel heel erg duidelijk. En bovendien telkens nog eens volgens de filisofie van de presentatoren zelf en bijna steeds perfect in lijn met de opdracht. Dikke proficiat!! Jij bent de échte winnaar.
    Iemand maakte mij de opmerking deze morgen dat het er al langer vingerdik op lag dat een man VTM deze keer wel goed zou uitkomen. En zo geschiedde.....

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Dikke proficiat, je was mijn favoriet. Ik vond het wel een slinkse streek dat Gert je op de valreep nog kwam verleiden om te veranderen van zee naar land. Misschien was je dit keer beter koppig gebleven. In ieder geval, bedankt voor je "mooie geregjes". And, by all means, keep on blogging...

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Super prestaties, en voor mij ben jij ook zeker de winnaar! Tweede zijn smaakt waarschijnelijk meer als een te bittere chocomousse maar gezien de vorige reacties was jij toch de consistente winnaar :-)
    Op mijn nek en borst verschijnen ook altijd rode sexy vlekken bij stress situaties. Waarop menig commentaar volgt, meestal geef ik er "een draai aan " van allergie tot net gekrabd.
    Toch proficiat & ik koop toch liever jouw kookboek dan "Bram's kookboekje" met alle respect voor de lieve man.
    En als je het ooit ziet zitten om een Post te maken -When Spoon meets Stephanie- zou ik zeer vereerd zijn!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hey spoon. ben eens gaan kijken naar je blog. Wat kan jij mooi dresseren! Ik kan nog iets leren van jou wat dat betreft. Dat vond ik altijd het moeilijkste in het programma: het eten esthetisch verantwoord op het bord krijgen. 'Bachtn de kuppe' zijn we daar over't algemeen minder mee bezig :)

      Verwijderen
  8. Via een artikel in de krant vernam ik dat je ook een blog hebt en ik moet zeggen dat ik positief verrast was met je schrijfstijl.

    Normaal lees ik een blog niet volledig door maar omdat je je artikels lardeert ;-) met een gezonde dosis humor en zelfrelativering, vond ik het wel boeiend.

    In veel dingen kan ik me ook herkennen en ik vind het wel moedig hoe je open over je persoonlijke ervaringen praat tijdens je deelname aan hobbykok.

    Ik kan me ook voorstellen eens je op die rollercoaster van zo een tv-programma zit, je er liefst soms eens zou uitspringen maar de beugel gaat dicht en het wagentje vertrekt en je gaat meer dan 1 keer overkop…

    Succes nog met je blog.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hallo Jumelleke. Bedankt voor het mooie compliment. Het programma was idd wel een beetje een rollercoaster maar ik zou zo voor een tweede ritje gaan! twas echt een superleuke ervaring. Nu wel blij dat ik nog eens op't gemak kan koken voor vrienden en familie en weten dat ik sowieso goeie punten ga krijgen :)

      Verwijderen
  9. hey, je blog is de max, ontdekt door je deelname aan hobbykok, ik hoopte net als zovelen dat jij ging winnen, maar het mocht niet zijn... Heel jammer, maar helaas! Kom maar op met dat kookboek, ik ben fan! :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Hey Heidi. ik hoopte ook dat ik ging winnen maar ja... wat dat kookboek betreft, ik hou je op de hoogte. Grtjs

    BeantwoordenVerwijderen