Balls on fire

We gaan er niet over zeveren, laten we een kat een kat noemen en gewoon zeggen waar het op staat:

Looks zijn belangrijk op tv.

Dat is ook de reden waarom ik vorige week dinsdag voor zo'n 800 000 kijkers met een vogelnest op mijn kop en een gelaat dat een mysterieuze huidziekte deed vermoeden op de beeldbuis verscheen.

De stresstest dus.

Voor diegenen die niet hebben kunnen meegenieten van één van de meest zenuwslopende momenten uit mijn leven, misschien nog kort even het principe toelichten.

Drie koelkasten. Elk gevuld met een andere inhoud: vlees, vis of groenten. Tijd: dertig minuten. Opdracht: plant in de gegeven tijdsspanne een gerecht op je bord met de ingrediënten die je uit de koelkast kiest. Alles wat je neemt moet je gebruiken. Je mag niets terugleggen of bij nemen. De tijd gaat in vanaf het moment dat je de deur van de koelkast opentrekt. Beoogde psychologische gemoedstoestand: hysterie.

Omdat ik pas als vierde aan de beurt was, wist ik van mijn concullega's dus wat me te wachten stond. Daar ik niet per sé een tegenstander ben van een milde vorm van fraude, had ik stiekem bij Koen gepolst welke koelkast waar stond. Ik dacht wel vlotjes iets te kunnen toveren met vis en groenten maar de vlees-frigo zou niet bepaald 'a walk in the park worden'.

Koen fluisterde me toe dat hij, die eveneens de 'red refrigerator' had opengetrokken, voor de middelste was gegaan. Echter, hij vermoedde dat de koelkasten verwisseld werden, na elke beproeving.

Tot zover dus het slinkse plan. Toen mijn Moment Der Waarheid was aangebroken, stapte ik, cool als een kikker, het oorlogsgebied binnen. Ik keek de chefs onbevreesd in de ogen en probeerde intussen stiekem de stupor in mijn been de baas te zijn. Sergio lichtte kort de opdracht toe en wees de drie koelkasten aan: 'vlees', 'vis' en 'groenten'. 'Hah', dacht ik. Daar heb je jezelf mooi onbewust verklapt. Ik stapte doelbewust op de laatste koeling af en trok deze met een triomfantelijk gebaar open.

Het werd me rood voor de ogen. Letterlijk dan: bloederige biefstukken, bleke dode vogeltjes, een kom vol gehakt en vuurrode chorizo lachten me in mijn gezicht uit.

Bastards.

Aangezien ik in mijn eentje voor een KNT-aflevering heb gezorgd, hoef ik me hier ook niet meer in te houden. Volgende woorden flitsten door mijn hoofd: Fuck. Fuckerdefuck. Shit. Crap. Godvermiljaardedju. Fuckfuckfuckfuck.

Een mooie collectie, inderdaad, getuigende van een grote verbale creativiteit die zich helaas niet vertaalde in een culinaire creativiteit. Letterlijk tien minuten stond ik met de koelkastdeur in de hand en er kwam.... niets. Noppes. Nada.

Omdat het allemaal klaarblijkelijk nog niet rampzalig genoeg was stonden, op een afstand van zo'n anderhalve meter, Gert en Sergio mij bemoedigend toe te roepen: 'Komaan!!! Weet je het nu nog niet? Jezus man, je tijd loopt hoor! Kies iets! Je hebt nog maar 23 minuten en je hebt nog niets! Kies dan godverdomme gewoon iets!'

Met alle respect maar een handboek 'succesvol cheerleaden door Gert en Sergio' zou een dikke flop worden.

Intussen in mijn hoofd: 'Denk! Denk! Denk! Stop met denken dat je moet denken. Verzin godverdomme gewoon iets!'.

De klok tikte genadeloos verder en ik had nog maar twintig minuten om iets op mijn bord te krijgen dat me een ticketje naar de volgende ronde zou bezorgen. Ik gritste de chorizo, een knuist vol gehakt en een courgette mee. Niet bepaald ingrediënten waar Michelin zich van over het bolle buikje zou krijgen maar kom.

En toen ging het van: I, Robot.

Ik hakte, draaide, snipperde erop los, onderwijl de 'instructies' van de chefs blindelings uitvoerend. Nu behoor ik weliswaar tot het geslacht dat gemakkelijk twee dingen tegelijk kan doen maar ik slaagde er op dat moment in wel vijf handeling tegelijk uit te voeren: pasta koken, pasta checken (geen zever: met de blote handen in het kokend water! I'm Stephie. I'm fearless), balletjes aanbakken, chorizo fijn snipperen, kruiden hakken.

Na dertig minuten (die volgens mij in werkelijkheid dertig seconden waren) presenteerde ik:

Die groene spetters op het bord, die zo subtiel 'fuzzy' zijn gemaakt, waren de bedoeling hoor. Ik vond het wel strak ogen van die groene klodders, 'gemaakt nonchalant' tegen een witte rand... Een beetje Jackson Pollock...

Na het slaken van Een Diepe Zucht Der Opluchting, presenteerde ik de chefs een bordje dat duidelijk niet vanwege zijn creativiteit in de prijzen zou vallen, maar hopelijk wel qua smaak. En als dat niet zou lukken, dan kon ik nog altijd zeggen dat die rode plekken over mijn hele kop en nek besmettelijk waren en ik ze zou knuffelen als ze me niet zouden doorlaten.

Gelukkig kreeg ik een 'hoog op smaak' te horen en mocht ik tot mijn stomme verbazing mee naar de volgende ronde.

Het mondgevoel van voorgaande aflevering? Een beetje zoet (victory was mine!), een beetje bitter (vaarwel aan twee topwijven).

The story continues.

As we speak.