Noch mossel noch vis

Reeds aan de vooravond van een nieuwe aflvering Beste Hobbykok, dien ik u eigenlijk nog te briefen over de voorgaande. Freud heeft wellicht tal van plausibele verklaringen voor het feit dat ik 'vergeten' ben u hierover eerder in te lichten. Freud kon het vooral mooi zeggen. Natuurlijk spreekt het voor zich dat ik sta te springen om mijn versie van het verhaal te brengen wanneer ik geschitterd heb en net iets minder hoog spring wanneer het net iets minder goed was.

Maar alle ego's aan de kant want daar gaat het natuurlijk helemaal niet over. Het gaat om de ervaring, beste mensen. Om het privilege van te mogen leren van de beste. Om de pure liefde voor het product zelf.
Niet om een complimentje te krijgen van een koppel 3-sterrenchefs.



Ik voel me niet te beroerd om mijn kennis met jullie te delen hoor...
Bovenstaande bijvoorbeeld, noemen we 'mossels'.

En zie me hier eens het product liefkozen

Dit was de theorie.

Nu de praktijk.

Ik kon wel bleiten! Het kostte me alle zelfbeheersing om me niet languit op de vloer van die (prachtige) Timmerfabriek te werpen, hun benen te omklemmen en te roepen: Like me!!! Please!! Zeg dat je mijn (bombastisch) bord wél lekker vindt! En dan zachtjes te zingen: 'Tell me lies, tell me sweet little lies.'

Gelukkig heb ik dat niet gedaan. Want dat zou genant geweest zijn.
Over genant gesproken: heb je die brok gezien die aan mijn kaak hing? Man, wat was dat? (eten hoop ik). Ik heb de hele tijd naar mijn scherm zitten brullen: Mens, in godsnaam! Veeg je kaak af!! Maar dat deed mijn virtuele ik niet. Ze luisterde braaf naar alle tips die de chefs haar meegaven om het de volgende keer beter te doen.

Kunstwerk getiteld: 'De Krampachtige Glimlach'

Niet echt hoor. Herinnert u zich het fenomeen waar ik het de vorige keer over had? Je weet wel, de tijdelijke blokkage in executieve functies wanneer Zij in mijn buurt komen, er klanken uit hun mond schijnen te komen maar ik enkel (met lichtjes open hangende mond) kan staren récht in ogen? It happened again.

Je staat daar met je bord. Te hopen dat ze het lekker vinden. Dat blijkt dan niet zo te zijn. Dan ga je een beetje dood vanbinnen. Dan beginnen zij te praten. Dan denk je bij je zelf: Stom wijf! Stom wijf! Stom wijf! Tot je beseft: 'Oei, bewegende monden... dat betekent waarschijnlijk dat ze me iets aan het léren zijn!! Beter even luisteren zodat ik nooit of te nimmer nog dezelfde fout zal maken en ik mij in de toekomst eeuwig kan koesteren in de warme stralen van hun liefdevolle goedkeuring.' En dan denk je: 'Luister! Luister! Luister! ... Stom wijf.' Vervolgens stoppen ze met praten, heb je alles gemist en druip je stilletjes en vol zelfhaat af richting het eerste beste hoekje waar je je opkrult en hoopt te versmelten met de muren. Wat dan ook weer niet gebeurt. Er is geen God.




Ter illustratie: hier zou je dus dénken dat ik goed aan het opletten ben zodat ik weet hoe ik mijn groentjes in de toekomst mooi fijn kan snijden. Nope. Daar was ik aan het denken:'Wow, dat zijn Sergio's handen. Ze zijn iets aan het snijden voor mij'

Weet je wat trouwens het allerleukste is aan zelfhaat?? Dat het blijft hangen. Je hebt er echt nog dagen genot van! Ook helemaal top is de inspiratie die achteraf komt onder de vorm van duizend treiterende stemmetjes in je hoofd: 'Ey, Coorevits, waarom heb je eigenlijk niet gewoon een soort van bouillabaise gemaakt met schaal-en schelpdieren?' Dat hadden ze waarschijnlijk wél lekker gevonden!' Of: 'Ey, loser, zo'n Zeeuws stamppotje anders? Dat had je toch al eens mee gescoord? Of was dat puur toeval?? Kun jij eigenlijk wel koken?'

Zalig.

Maar goed. Gratie werd mij verleend en ik kreeg een nieuwe kans om mij te bewijzen. Vanavond gaan we op stap met Gert. Met Gert naar De Boerderij.

Klinkt als een soort van Tiny-boek en zoals we allemaal nog weten uit onze kindertijd zijn Tiny-boeken top en lopen die altijd goed af.
Kijken maar.