1 april 2014

Het Gat in de Markt

Er zijn verschillende redenen voor mijn stilzwijgen van de afgelopen maand(en). De één al belangrijker dan de ander maar laten we ze samen eens overlopen.


Dit zijn sobanoedels. Die doen er voorlopig nog niet toe maar straks wel. Ik dacht gewoon dat u het wel aangenaam zou vinden mocht er af en toe eens 'een prentje' tussen staan.


1. Ik heb moeten onderduiken omdat er schijnbaar een soort van huurmoordenaar op pad is met maar één doel: mij van mijn fiets rijden en het op vluchtmisdrijf doen lijken.
 
 Ik weet niet wie deze persoon is, waarom hij mij moet hebben of wie hem ingehuurd heeft maar één ding is zeker: hij is gewiekst. Zo vermomt hij zich constant. De ene keer is hij een oude man die achteloos zijn portier open zwaait terwijl ik gezwind kom aanrijden. De andere keer een vrouw die onder het populaire motto 'vrouw aan het stuur, bloed aan de muur', zonder te kijken het rondpunt op rijdt waar ik juist kom aansjezen.
 
Wanneer het regent of donker is, is mijn kwelduivel bijzonder actief. Iedereen haast zich om zich te kunnen verschansen in de behaaglijke warmte van hun huisjes en hij kan ongestoord zijn gang gaan: zijstraatjes uitrijden zonder te kijken of juist een zijstraat inslaan en heel slim geen pinker gebruiken zodat anticiperen van mijn kant quasi onmogelijk lijkt.
Evenmin deinst hij ervoor terug om subtiel van zijn rijvak af te wijken, zich op het fietspad te begeven en me als dusdanig van de baan te rijden. Heel af en toe schuwt hij de grove middelen niet en tracht hij mij met een oplegger te pletten.
 
Gezien de vrees voor mijn leven, deze moordritten mijn constante waakzaamheid vereisten en ik me niet al te zeer in de spotlights wilde stellen, besloot ik dan ook me eventjes uit het publieke leven terug te trekken.
 
Maar nu is het lente en is alles wat eens donker, somber en duister was, licht, vrolijk en vol leven. Donkere, natte avonden komen nog maar zelden voor en ontdoen mijn kwelduivel aldus van zijn sluwe dekmantel. Misschien vindt u me een beetje paranoïde maar geef toe: gemiddeld drie keer per week bijna omver gereden worden? Dat kan geen toeval meer zijn. Ik weiger te geloven dat automobilisten een dermate onverschilligheid tentoon spreiden ten aanzien van de zwakke weggebruiker....
Toch?
 
(voor de moeilijke verstaander onder u: Dit ben ik, elk greintje menslievendheid in mijn ziel aansprekend. Wat ik heel subtiel wil vragen is het volgende: Of je verd**me een beetje beter uit je doppen wil kijken als je je op de rijbaan begeeft. Ik ben tegen fysiek geweld en in principe ook tegen verkeersagressie maar als ik nog 1 keer bijna over een portier gesmeten wordt omdat iemand weigert de spiegel naast zijn kop te gebruiken, dan sta ik niet in voor de gevolgen).
 
Bedankt.
 
Goh, ik voel me al veel beter.
 
2. Ik heb me tijdens mijn afwezigheid ook een beetje onledig bezig gehouden met marktonderzoek. U weet wel, het soort waarbij je 'De Bedenkers-gewijs' op zoek gaat naar Het Gat in De Markt zodat je rijk kan worden en de rest van je leven op een wit strand cocktails kan gaan slurpen. Ik heb het gevonden denk ik.
 
Goed opletten.
 
Hier komt het.
 
Een KOOKBOEK!!!
 
Stel je voor: een naslagwerk waar allemaal recepten in staan en dat je kan gebruiken om inspiratie op te doen, om bij te watertanden of eventueel -voor de durvers onder ons- iets uit klaar te maken en aldus vrienden, geliefden of familie (drie aparte, niet overlappende categorieën) te verwennen. 
Ik heb er dan maar meteen een patent op genomen en er werk van gemaakt.
 
Half mei ligt het in de winkel: mijn kookboek.
 
Het wordt wel een beetje vervelend zoeken natuurlijk. U zal naar de boekhandelaar moeten gaan en vragen naar 'een naslagwerk waar recepten en foto's van die recepten instaan' en dan zal die arme man/vrouw eens diep zuchten en het opdiepen van onder de toonbank omdat er natuurlijk nog geen sectie in de winkel bestaat waar dergelijke nieuwigheden kunnen uitgestald worden....
 
... 
 
Kijk, ik besef terdege dat een kookboek nu niet bepaald dé uitvinding van de eeuw is maar ik persoonlijk kan er maar niet genoeg van krijgen. Van kookboeken in het algemeen hé, niet specifiek van het mijne. Dat zou narcistisch en onsympathiek overkomen mocht ik zoiets beweren (want ik heb me natuurlijk gewéldig populair gemaakt door elke automobilist daarnet uit te kafferen en dat positieve effect wil ik niet teniet doen).
 
Mensen gaan altijd blijven eten toch? En dus ook blijven koken. Ik zie het fenomeen 'kookboeken' een beetje gelijkaardig aan het fenomeen 'mode'. Tenzij je een statement wil maken en vanaf nu naakt door het leven hupst, zal je ook altijd kleren nodig hebben. Je kan kiezen om elke dag worst met appelmoes aan te trekken (jeans en t-shirt) of je kan de ene dag kiezen voor een  quinoasalade met rode biet en prei (skinny jeans en cropped t-shirt), de andere dag voor een in aromatische olie gekonfijte zalm (little black dress) of misschien volledig 'lös gehen' en je baden in de weldaad van een chocoladetruffel (baggy jogging en hoodie).
 
De persoonlijke meerwaarde van dit eigenste boek? Het is niet enkel ingrediëntenlijstjes en lekkere foto's wat de klok slaat. Nee, minstens de helft zal bestaan uit verhaaltjes zoals u ze kan lezen op deze blog:
Persoonlijke levensbeschouwingen over het nut van tahin in onze samenleving/ Mijn eerste ontmoeting met de schoonfamilie en hoe die dag nog steeds te boek staat in de Dikomitis archieven als 'Zwarte Zondag' / en natuurlijk eindeloos gewauwel over mijn eigenste kindertrauma's.
 
Als ik nu niet in aanmerking kom voor 'verkoper van de maand', dan weet ik het ook niet meer hoor...

(*) Jep, al deze recepten zijn terug te vinden in het boek.

Heel spannend allemaal.



In afwachting daarvan, moet ik jullie misschien nog wel een receptje meegeven. Niet één uit het boek maar wel eentje dat afgelopen maand in de Krant van West-Vlaanderen is verschenen (ook wel bekend als de enige krant die er écht toe doet). Daarin post ik maandelijks een paar receptjes en  afgelopen editie bracht ik dit noedellekkernijtje. Een gerecht waar de lente simpelweg van af spat: De kleur! De ingrediënten! De smaak! Dit is Vivaldi op je tong. Gewoon maken.
 
Ingrediënten
-          twee handenvol morieljes (of meer als je rijk bent)(*)
-          een pakje groene asperges of aspergepunten
-          een bosje kervel
-          een handvol bladpeterselie
-          een handvol jonge bladspinazie
-       een koffiekopje groentenbouillon (of water met half blokje groentenbouillon in)
-          een pak sobanoedels (dit zijn boekweitnoedels dus ideaal voor onze glutenintolerante medemens. Je vindt ze in de biowinkel. Neem anders gewone noedels uit de supermarkt)
-          peper en zout
-          optioneel: een beetje truffelolie (als we dan toch decadent gaan doen, dan beter ‘all the way’gaan)
 
Maak de morieljes grondig schoon en dep ze voorzichtig droog (Morieljes mag je -in tegenstelling tot andere champignons- wat wassen. Ze bevatten namelijk tonnen zand.)
 
Snij de asperges in drie (in de breedte snijden is hier praktischer dan in de lengte).
 
Maak de kervelsaus: Mix de kervel, de spinazie, de bladpeterselie en de bouillon tot je een felgroene saus bekomt. Kruid af naar smaak.
Kook je noedels.
Verhit wat olie en een nootje boter in de wok. Stoof hierin kort de asperges beetgaar en voeg de morieljes de laatste minuut toe. Bak ze kort aan op een hevig vuur.
Schep de noedels in een kom, lepel er de groenten over en nappeer met de saus.
 (*) Dit zijn morieljes:
 
 
Zo ongeveer de aantrekkelijkste champignon ter wereld. Maar helaas ook de duurste. Stel dat je iets hebt van: ik houd bij voorkeur ook nog wat geld over om de rest van de maand te kunnen eten, dan kan je de morieljes natuurlijk vervangen door shiitakes, kastanjechampignons, van die dunne Aziatische dingetjes... Dat is geen ramp. Ik heb mijn morieljes ook niet zelf betaald hoor (in tegenstelling tot wat algemeen aangenomen wordt, is de sociale sector niet de aller-lucratiefste). Het was een cadeautje van mijn favoriete groentewinkel.
 
En nu we toch aan de sponsering bezig zijn: Mocht je je afvragen waarom mijn voedsel er eens niét uitziet alsof de kat het heeft uitgekotst, dat komt onder meer door het prachtige servies waarop het geserveerd wordt. Servies dat tevens in mijn boek te bewonderen zal zijn of hier.