21 augustus 2013

De maag van staal

U hebt vast en zeker al eens gehoord van Superman, Batman en Spiderman. Maar kent u Tentman al?

Zoals gebruikelijk is bij superhelden, heeft Tentman twee gezichten: meestal gaat hij door het leven als Simeon, de sympathieke theatertechnicus/ projectontwikkelaar maar af en toe verandert hij in Tentman.

Tentman is niet de persoon van grootse gebaren waar hij, zij aan zij met de arm der wet de misdaad bestrijdt. Het is een eerder timide superheld die slechts af en toe zijn superkrachten op de mensheid loslaat en dan met name op mij. Tentman is immers al twee jaar mijn echtgenoot (sinds vorige week twee jaar om precies te zijn)

Ik zou u een foto van Tentman kunnen tonen maar dan weet ik niet of mijn huwelijk nog een lang leven beschoren is...

Ach kom, Lois Lane was nu ook niet bepaald Tante Non:




Niet kwaad zijn, schat. Ik zal dan eens iets lekkers voor je maken....

Wat zijn nu precies de krachten van Tentman?

- Hij kan niet vliegen maar hij kan slapen als de beste. Tentman kan in bed kruipen, zijn ogen toe doen en binnen een tijdsspanne van twee seconden is hij diep in snurkenland. Dat moet wel iets bovennatuurlijk zijn.

- Hij kan geen auto's omhoog heffen en ze in de lucht smijten maar hij zal graag helpen duwen wanneer je in panne langs de kant van de weg staat

- Georganiseerde misdaadbendes heeft Tentman bij mijn weten nog niet opgedoekt maar hij kan als geen ander hysterische wijven tot rede brengen. Zo gebeurt het wel eens, heel sporadisch, dat ik een ietsiepietsie de geluidsmuur doorbreek wanneer ik een beetje gefrustreerd ben. Een minder man zou weglopen, terugroepen of misschien beginnen huilen maar zo niet Tentman: hij blijft compleet stoïcijns, laat me uitrazen, kijkt me (licht misprijzend) aan en zegt: 'Shit zeg, Steph, je zou jezelf nu eens moeten bezig zien'. Ik zweer het, mijn klep gaat instant toe.

- Daar Tentman 's avonds meestal strike in de zetel ligt, zitten nachtelijke vluchtjes in zijn sterke armen langsheen vallende sterren er niet direct in maar Tentman kan heel romantisch zijn. Zo sprak hij ooit de legendarische woorden: 'Stephie, dat kan me niet schelen hoor, als je verdikt. Hoe dikker je bent, hoe meer Stephie er is om graag te zien'. (Sorry, ladies, Tentman's mine)

- Op vlak van mode kan Superman de pijp wel aan Maarten geven want Tentman zou nog liever doodvallen dan dat hij zich laat betrappen in een blauwe legging met daarover een string. Tentman draagt meestal een losse T-shirt (die als bij toverslag opeens kan veranderen in een strak gevalletje dat sexy om zijn torso spant. Tentman beweert dan bij hoog en bij laag dat de was is gekrompen.) Verder draagt hij-heel casual- een blauwe jeans of een werkmans-short. Tentman doet er werkelijk alles aan om zijn superhelden-identiteit super-geheim te houden (zie onder: Tentman volledig incognito vermomd als toerist)



- Tentmans' sterkste wapen is zijn gevoel voor humor. Wanneer geconfronteerd met een levensbedreigende situatie (een kwaad vrouwmens), zal Tentman geen geweld gebruiken. Hij gooit er een welgemikte scheve uitspraak uit en elke ijskoningin ontdooit terstond.

- Maar wat van Tentman absoluut de ultieme superheld maakt, is het feit dat hij geen 'kryptoniet' heeft. Hij heeft een maag van staal en een appetijt om u tegen te zeggen. Nodig Tentman uit voor een etentje en hij doet uw tafel alle eer aan. Hij zal niet rusten voor de laatste kruimel van tafel werd geplukt door zijn elegante, doch, sterke en mannelijke vingers en hij gaat door tot u uw bord opnieuw maagdelijk schoon in de kast kan zetten ZONDER af te wassen. Wat u hem ook voorschotelt, Tentman zal het zonder aarzelen opeten én goed bevinden.
Maar wil je Tentman écht een plezier doen, dan moet je hem iets voorschotelen met gehakt in. Sommigen oordelen 'ordinair' maar niet Tentman. Je zou zelfs zo ver kunnen gaan door te stellen dat 'gehakt' een metafoor is voor Tentmans' karakter: eenvoudig, pretentieloos, misschien niet het opvallendste stukje vlees in de toonbank maar au fond een blijver die door iedereen gesmaakt wordt.
Tentman is mijn Super-man om verschillende redenen. Zo zijn we het eens over essentiële levenskwesties (bijvoorbeeld: een man draagt bij voorkeur geen sandalen en als hij er toch draagt, dan is de combo sandaal-kous absoluut not done). Maar ook omdat hij de enige man is die me na tien jaar nog altijd boeit, omdat hij me doet lachen wanneer ik op punt sta om te bleiten, omdat hij me beschermt wanneer ik gekwetst word, omdat hij liefdevol liegt wanneer ik de waarheid niet wil horen en omdat hij sterk is wanneer ik zwak ben.

Tentman: deze zijn voor jou.



Op nog twee jaar. en nog twee. En nog twee. En nog twee. En nog twee. En nog twee. En nog twee. En nog twee. En nog twee. En nog twee. En nog twee. En nog..............



Wontons met gehakt:

- wontonvelletjes (verkrijgbaar in de diepvries bij de chinese/exotische supermarkt en in sommige delhaizes. Je hebt ze in een ronde en een vierkante versie. De ronde is iets gemakkerlijker om te vouwen vind ik persoonlijk. Wanneer je enkel de vierkante vindt, dan kan je met behulp van een uitsteekring rondjes steken uit de vierkante velletjes)
- gemengd gehakt (hoeveelheid afhankelijk van het aantal wontons dat u wil maken. Reken op een koffielepel vulling per wontonvelletje)
- smaakmakers zoals: sojasaus, lente-ui, verse koriander, thaise basilicum, peper (of fijngesnipperd pepertje), misopasta, .... Kortom, laat je helemaal gaan. Bedoeling is je gehakt een lekker (aziatisch) smaakje te geven. De wontons komen met twee dipsauzen dus je moet het ook niet over-doen maar een goede balans tussen pittig-fris kruidig en zout is waar we op mikken.



Maak eerst je vulling door het gehakt te mengen met smaakmakers naar keuze. Neem een (ontdooid) wontonvelletje en schik in het midden een koffielepeltje gehakt. Overdrijf niet met de vulling want de tere wontonvelletjes scheuren gemakkelijk en dan mag je de boel weg gooien. Vouw het velletje toe en druk de randjes goed aan zodat je een halve maan krijgt. Nu kun je ze zo laten. Maar je kan ook je beste origami-skills boven halen en zotte vormpjes creeën. Ga maar eens uit de bol maar onthou dat de wontons overal goed toe moeten zijn. Straks kook je ze en als er dan water in je wonton komt, dan loopt de vulling eruit, smaken ze naar niets en is al je moeite voor niets geweest.
Eens je alle wontons gevouwen hebt, kan je ze onder een droge, propere handdoek bewaren tot gebruik. Of je kan ze direct in het sop gooien. Ik maak meestal een soort van snelle bouillon zodat de wontons nog wat meer smaak mee krijgen.
Dat doe je zo: je neemt een kom met water, mikt er een kippenbouillonblokje in, samen met een stukje gember, wat limeleaves en een paar peperbolletjes. Eens het water kookt, vlei je teder en voorzichtig je wontonnetjes erin. Loop vooral niet weg want die dingen zijn in minder dan een minuut klaar. Opnieuw; ik ben slechts menselijk en dus één en al gebreken. Ik kan je niet de precieze kooktijd meegeven maar de stelregel is dat, wanneer de deegflapjes boven komen drijven, ze klaar zijn. Giet ze af, schik ze op een bordje en serveer met onderstaande sausjes. Of andere.

Voor de dipsauzen:



Ook hier geldt: vertrouw op je smaak en smijt maar samen wat jij lekker vindt. Wanneer ik wontons maak, dan serveer ik die traditioneel met twee dipsausjes: ééntje fris-zuur en ééntje zout. Mijn gasten krijgen dan de instructie de wonton te doppen in alle twee de sausjes om zo die typische smaakcombinaties te krijgen. Ik ga je hier een aantal ideetjes meegeven maar wijk gerust af van het voorgestippelde pad. Wat je doet is gewoon alles samen kappen en proeven. Is het te zout? Voeg een beetje sushi azijn of limoensap toe. Smaakt het te 'dof?' Voeg wat verse koriander of thaise basilicum toe. Is het te pittig? Leng wat af (met sushi azijn. Sushi azijn is eigenlijk de oplossing voor alles. Behalve voor oorlog. Of tsunami's).
Wanneer je alles samen hebt gekapt, dan laat je het gewoon zo staan, in het kommetje, gedurende een paar uur (of tot e gasten arriveren). Eens alle smaken goed vermengd zijn, haal je de hele boel door een fijne zeef zodat alle brokjes (gember, citroengrasstengel, peper ed) eruit zijn en je enkel nog de 'essence' over houdt.

Voor het fris-zure sausje:
- sushi-azijn
- limoensap
- lente-ui
- koriander
- gember (liefst vers)
- chilipepertje
- limoenblaadjes (moeilijk vers te verkrijgen maar meestal in diepgevroren versie te vinden in de exotische  supermarkt) en/ of stukje citroengras

Voor het zoute sausje:
- pindakaas
- ketjap (zoete sojasaus)
- oestersaus
- misopasta (verkrijgbaar in de chinese winkel)
- limoensap
- sushi-azijn
- gember
- citroengras

Bovenstaande combinatie gebruikte ik voor de wontons met gehakt. Wanneer ik er met scampi of kip maak, gebruik ik andere ingrediënten. Ik zou bijvoorbeeld geen sausje op basis van pindakaas combineren met scampi maar eerder dan werken met oester-en sojasaus voor de zoute dip. De fris-zure blijft eigenlijk altijd een beete hetzelfde. Met gember, limoen, sushiazijn  en koriander kan je niet missen.

OF: je kan ook iets hebben van: steek die sausjes maar waar de zon niet schijnt en dan kan je een geut sojasaus in het ene potje mikken en wat sushiazijn+limoensap en koriander in het andere. Klaar.
En ze leefden en lang en gelukkig leven met veel gehaktdagen.

11 augustus 2013

Ijs met gouden lepeltjes

- Ik ga nooit naar de mis (ok, als mijn zus binnen een maandje naar het altaar schrijdt, zal ik wel mijn hoofd eens binnen steken)

- Wanneer ik in de miserie zit dan zal God waarschijnlijk de laatste zijn die ik om een helpend handje verzoek (en dat is louter uit praktische overwegingen)

- Ik ben zeker dat Jezus heeft bestaan maar ik vermoed dat, mocht hij een kind van deze tijd geweest zijn, we hem eerder een Risperdalkuur zouden voorschrijven dan dat we een godsdienst rond zijn persoon zouden oprichten
 
- Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid kan ik stellen dat ik niet ontstaan ben uit de rib van een man
 
- Bij 'Heilige drievuldigheid' denk ik eerder aan 'pasta met drie kazen' dan aan de vader, zijn zoon en de Heilige Geest.

Om maar te zeggen dat er devotere christenen bestaan dan ik.
 

 

Echter, wanneer het aankomt op 'schuldgevoelens' ben ik een ware christen. Zo voel ik me schuldig over het feit:

- ik niet wekelijks een blogpost schrijf
 
- ik na het lopen gisteren geen buikspieroefeningen gedaan heb (dat is masochisme gecombineerd met schuld, een waarlijk prachtige sensatie)
 
- ik vergeten ben om een handtekening op te sturen naar een mevrouw die me daar vriendelijk om verzocht op facebook
 
- ik lieg over het feit dat ik die handtekening 'vergeten' ben want ik ben ze duidelijk niet vergeten aangezien ik er nu over schrijf maar ik heb het eerst uitgesteld omdat ik zeker was dat die mevrouw een grapje maakte en toen daarna bleek dat het niet zo was (ze was zo vriendelijk mij een herinneringsbericht te sturen) durfde ik niet meer omdat het zo lang geleden was dat ze het gevraagd had en ik te beschaamd was om alsnog op haar verzoek in te gaan
 
- wild achter mijn stuur heb zitten gesticuleren naar de auto voor mij die 20 km/h (!) reed waar je 50 mag. Toen ik de man inhaalde, bleek het een zwarte medemens te zijn waarbij ik prompt in elkaar kromp van schaamte omdat die man nu waarschijnlijk niets anders kon dan mij als een onverdraagzame racist te beschouwen (hierbij expres gebruik van een pleonasme om de negatieve connatie te benadrukken van het woord)
 
- ik mezelf er soms op betrap een minimale mate aan opluchting te ervaren wanneer ik op het nieuws hoor dat er een natuurramp is geweest met honderden slachtoffers. Ik weet dat het monsterlijk is maar ik kan er niets aan doen: Stiekem denk ik dan  'Oef, dat is weer een mooi staaltje van Darwins' theorie, we zijn weer iets verder verwijderd van totale overbevolking op aarde'.  
 
- ik zelden of nooit geld geef aan bedelaars omdat ik mezelf wijs maak dat 'ze er toch wel drank mee gaan kopen'
 
- ik duidelijk iemand geworden ben die er geen problemen mee heeft om mensen in hokjes te duwen.

En dat zijn dan nog alleen maar de zonden van afgelopen week. Het ironische is dat ik er helemaal niets aan doe. Er is niemand die me tegen houdt om die handtekening op te sturen  of om me op de grond te vleien en hier ter plekke een paar sit- ups te doen maar nee hoor. Niet deze meid. Tegen mijn zestigste verjaardag heb ik een bochel, enkel en alleen door het denkbeeldige gewicht van het op mijn schouders getorste, zelfbezorgde leed.

En dan heb ik het nog niet gehad over schuldgevoelens met betrekking tot eten. Niet over 'eten om te voeden' hé, dat zou volledig belachelijk zijn (Krantenkop: 'Jonge vrouw sterft hongerdood uit schuldgevoel') maar omdat ik OVER-eet. Ik ben zo'n gulzig varken, dat wil je niet geweten hebben.
 
Vermoedelijk heeft dat te maken met het feit dat ik uit een groot gezin kom. Wanneer bij ons op vrijdgavond de schotel met toastjes op tafel kwam, zweer ik dat gedurende de 5 seconden die daarop volgden, enkel een soort wazige beeldenstroom kon worden waargenomen: kleine, grijpgrage maar uitermate doeltreffende kinderklauwtjes die -sneller dan waarneembaar voor het menselijke oog- de hele plateau plunderden. Het was simpelweg vechten om je brokje. Daardoor kauw ik nu dus ook bijna nooit op mijn eten.
Ik wil niet opscheppen ofzo maar ik denk dat ik een brokje vlees van gemiddeld 70 gram integraal kan inslikken, zonder te kauwen en/of erin te stikken.
Niet kauwen was gewoon efficiënter. Kauwers waren tijdverspillers. Tijdverspillers bleven achter met kruimels.
 
Mijn 'overlevingsinstinct' van toen zorgt er nu voor dat ik niet weet wanneer ik genoeg heb. Eens 'the point of no return' en alle ratio voorbij blijf ik gaan tot er niets meer rest, behalve dan dus het schuldgevoel.
 
Laatst maakte ik onderstaand ijs als dessert bij een etentje en op zo'n momenten wordt 'mijn probleem' pas echt gênant. Daar waar iedereen het netjes houdt bij zijn individuele bordje, zet ik na mijn eigen portie de bak op tafel, lepel in de aanslag en lebber ik zonder enige moeite, na reeds drie copieuze gangen achter de kiezen te hebben, een litertje roomijs weg.
 
Zou 'over -eten' in het Goddelijk Oordeel te boek staan als een officiële zonde? En zo ja, zou er dan geen 'noot' bestaan waarbij voor onderstaand roomijs een uitzondering wordt gemaakt?
 
Want, lieve mensen, dit verveine- ijs is werkelijk Goddelijk.



Ik combineerde het in een dessertbordje met gemarineerde en gebakken aardbeitjes en muntmeringues. Beeld u even in: een hap ijs: vol, romig, smeuïg, koel en citrus-achtig tegelijkertijd in combinatie met krokante wolkjes muntmeringue en daarna de zoet- zure verfrissing van warm-koude zomeraardbeitjes.

Geef dit met een gouden lepeltje en hierboven spreekt niemand nog van rijstpap.

Eens proberen?

Voor 1 liter verveine-ijs hebt u nodig:

- 10 gram verse verveine (als u een goede groenteboer hebt, dan kan u vragen of ze dat voor u bestellen, indien het niet voorradig is. Ik ga altijd naar 'Isabelle' in Kortrijk)
- 375 gram volle melk
- 375 ml volle room
- 150 gram suiker
- een snuifje zout
- 6 eierdooiers


 
Giet de melk in een pannetje, samen met de verse verveine, 125 ml room, alle suiker en een snuif zout op een zacht vuurtje verwarmen.
Eens warm (maar niet kokend) haal je de pan van het vuur en laat je dit mengsel gewoon staan (een uurtje of zo) zodat alle smaken zich mooi kunnen vermengen.
 
Klop dan de eierdooiers in 'ruban' ('in een lint' of dik opkloppen tot ze lichtgeel zijn van kleur in plaats van oranje). Warm het melk-mengsel terug op en giet 1 pollepel van de warme melk bij de eierdooiers. Meng dit goed en giet dan de eierdooiers bij de rest van de melk (dit doe je om de eierdooiers als wat warmte mee te geven zodat de 'schok' met de warme melk niet te groot is en je de kans om een omelet tot een minimum herleidt).
Verwarm het geheel zachtjes tot het bindt. Nu heb je een 'custard', zoals dat men placht te noemen in Angelsaksische oorden.
Klop de rest van de room lobbig en spatel dit onder de custard. Laat het ijs-beslag nu een nacht afkoelen in de koelkast.
Draai de volgende dag tot roomijs.
 
Correctie: tot Absoluut Goddelijk Hemels Roomijs
 
Niets mis dus met het zo te eten maar als je het geeft als dessert bij een etentje, dan mogen er wat extra texturen aan toegevoegd worden hé.

Een muntmeringue bijvoorbeeld?
(Nee, ik heb geen foto's, en ja, ik voel me er schuldig over)
 
Mocht u zich desondanks in 1 van die wilde, onbezonnen buien bevinden waardoor u iets hebt van: 'Ja, ik maak die muntmeringue gewoon!! En ik doe het ZONDER foto!!!' dan is dit het recept:
 
Je blendert (of vijzelt) 200 gram suiker fijn met een handvol verse munt.
Dan klop je 100 gram eiwit (dat zijn ongeveer 3 eiwitten) op met 60 gram van je vers gemaakte muntsuiker. Die 60 gram voeg je beetje per beetje bij het eiwit dat je aan het opkloppen bent. Dus niet alles er in één keer bijkappen.
Vervolgens maak je een suikersiroop door de resterende 140 gram muntsuiker op te lossen in 17 gram limoensap. De suikersiroop laat je een beetje afkoelen en dan giet je die bij het (nog steeds opkloppende eiwit). Je mag stoppen met opkloppen wanner je eiwit van die mooie, glanzende pieken vertoont. Je weet wel, het soort pieken dat je doet denken aan bergtoppen, bedekt door het zachtste sneeuwdeken dat je je kan inbeelden. Van die sneeuw waar Disney een patent op heeft.
Vervolgens breng je het meringuebeslag over in een spuitzak en spuit je van die mooie, sierlijke krulletjes op een met bakpapier beklede bakplaat.
OF je doet zoals ik en je kwakt gewoon wat hopen van het mengsel op de met bakpapier beklede bakplaat omdat je niet overweg kan met spuitzak.
Bak de meringues gedurende 75 minuten op 160 graden met de oven op een kier en laat ze afkoelen.
 
Muntmeringue verkruimeld over verveine-roomijs= Lekker!!!
 
Ik smeet er nog wat gemarineerde en gebakken aardbeitjes bij en ik moet zeggen: dit dessert grenst wat mij betreft aan de perfectie qua smakencombinaties.
Maar laat u zich vooral door mij niets wijsmaken.
Ik ben slechts een Goddeloze hond.